“Zal ik het nog een keer proberen?”
De verloskundig vraagt na de bevalling van Iza, waarbij ik flink ben ingescheurd, of ze nog een keer kan proberen te hechten.
Maar het werkt niet. Mijn vulva kan niets meer aan, ik heb net een kind eruit geperst en daarmee is het klaar.
We proberen het samen, de verloskundige laat me meekijken met een spiegeltje, ze verteld me precies wat ze gaat doen, doet het op het moment dat ik aangeef dat het lukt. En toch lukt het niet, het is te intens. Ik kan het letterlijk niet hebben.
Dan verteld ze me wat de opties zijn, en de consequenties bij die opties. Ik kan naar het ziekenhuis voor een roesje en dan laten hechten of ik kan het zo laten. Bij dat laatste is de kans aanwezig dat er schade blijft, dat het niet goed hersteld.
We overleggen, ik voel dat ik het zo wil laten. Robbert voelt zelfs een sterk fysieke reactie (misselijk) bij het nog een keer proberen. Naar het ziekenhuis is voor ons beide geen optie.
Dus laten we de scheur de scheur, in vertrouwen. De verloskundige laat de beslissing volledig bij ons. Ze zet geen enkele druk. Niet dat dat beslissing anders had gemaakt, maar het is wel ontzettend verbindend.
Volledige verantwoordelijkheid nemen over dat wat er gebeurt en de keuzes die je daarin maakt is zo essentieel in het leven. De consequenties in vertrouwen aanvaarden, zelfs als je nog niet weet wat die consequenties precies zullen zijn. In het moment voelen wat op dat moment klopt en daar 100% achterstaan. Daar is rust en ruimte voor nodig, om dat te kunnen voelen. En het is soms spannend, want de consequenties kunnen groot zijn. En toch is datgene kiezen vanuit je eigen gevoel in dat moment altijd, altijd het juiste pad!