Toen Doris laatst haar tand moest laten trekken was dat een intense ervaring voor ons beide. Zij had pijn en was in paniek over wat er ging gebeuren. Ik begeleide haar bij de tandarts en samen lukte het om voor elkaar te krijgen wat er moest gebeuren.
En voor het eerst ervaarde ik ten diepste wat ik al langer wist…Ik kon er enkel voor haar zijn. Ik kon niets wegnemen, ik kon haar niet gerust stellen, ik kon haar emoties niet temperen.
Ik ervaarde dat ik me volledig aan haar emoties en angsten moest overgeven, ik kon ze op geen enkele manier wegnemen. Het deed zeer, het is doodeng als je tand eruit wordt getrokken. Dat kon ik enkel bevestigen, haar toe en naar mijzelf toe.
En wat ik voelde gebeuren was zo bijzonder. Juist omdat ik niets wilde oplossen, wilde wegnemen, wilde doen voor haar, kom zij mij volledig vertrouwen. Ik was er voor haar, met alles wat ik ben, en dat kon ik inzetten om haar te helpen door die enge ingreep heen te komen. Ik deed niets, ik was er. En zij was er ook. We waren er helemaal samen, puur in wat er gevoeld moest worden. Dat niet kleiner maken, niet wegstoppen, niet afleiden.
Wat een verbindende ervaring. Het weten en ervaren dat Doris helemaal goed is zoals ze is en ik ook en dat dat samen werkt, zolang we beide maar niets willen doen (veranderen) is magisch. Dat maakt me zo dankbaar voor dit temperamentvolle pure kind. En de weg die ik heb afgelegd om hier te komen.