Ik heb het nooit begrepen, trouwen onder huwelijksvoorwaarden…dat gaat zo lijnrecht in tegen waar liefde voor staat en over gaat. Liefde is namelijk onvoorwaardelijk vertrouwen. En als je een ander (en jezelf) volledig vertrouwd hoef je dus geen voorwaarden te stellen, ook niet voor als de relatie overgaat. Want het vertrouwen en de liefde veranderen niet als de relatie veranderd.
Voorwaarden geven aan een relatie betekent eigenlijk simpel gezegd dat je elkaar dus niet vertrouwd. Je hebt controle nodig om tijdens de relatie en als de relatie ooit overgaat te krijgen wat jij nodig hebt, waar jij vindt dat je recht op hebt. Voorwaarden zijn altijd gericht op krijgen, nooit op geven. Voorwaarden zijn ook altijd vanuit tekort (er is niet genoeg voor ons beide, dus moeten we strikt vastleggen wie wat krijgt).
Ik heb altijd sterk gevoeld dat alles wat ik heb of ooit zou ontvangen, ook van Robbert is. En als wij uit elkaar zouden gaan dat we als twee volwassen mensen in volledig vertrouwen kijken naar wat ieder nodig heeft om het goed te hebben. Dat is dus vertrouwen, op elkaar.
Mensen die vanuit controle leven zouden dat naïef noemen, want die hebben het mensbeeld dat geen enkel mens (inclusief zijzelf) werkelijk te vertrouwen is. Dat echte liefde dus eigenlijk niet bestaat.
Ik weet dat het wel bestaat. Dat er mensen zijn die je volledig kunt vertrouwen, die niets te verbergen hebben en die altijd, hoe intens een situatie ook zal zijn, het liefdevolle zullen kiezen. Vanuit de wens dat het met iedere betrokkenen in de situatie goed gaat, vanuit het gevoel dat, ookal zou de relatie veranderen, je nog steeds van elkaar houdt en het beste met elkaar voor hebt. Vanuit overvloed dus. En dat als je dat voelt in je relatie, en als je zelf zo handelt in je relatie, de kans dat het ooit overgaat heel erg klein wordt. Want wat is er nu aantrekkelijker dan echte liefde, dan het beste met jezelf én de ander voorhebben?