Wat is het ritme van de natuur toch magisch mooi. De seizoenen die steeds iets anders geven en van je vragen. Het weer dat steeds veranderd en waar je mee, mee kunt stromen.
Het leven in die natuur, door in een camper te leven en door een te zijn met onze eigen natuur, geeft steeds weer nieuwe inzichten.
Zo is het de afgelopen weken heel koud in de camper ‘s avonds. En terwijl het overdag heerlijk weer is en er vanalles ontstaat, ontstaat er in de kou helemaal niets. Alsof je letterlijk verstijfd en al je energie nodig hebt om warm te blijven. Iets anders doen lukt niet.
Ik moet altijd even wennen aan het nieuwe ritme. Zo bleef ik een tijdje denken dat ik in de avond nog wel wat dingen kon doen. En elke keer ontstond het niet in het donker en in de kou. Nu ik een paar keer om negen uur naar bed ben gegaan weet ik dat de avond er zijn om te rusten, warm te blijven en te slapen. Een soort onderbroken winterslaap, zelfs hier in de Algarve.
Het voelt fijn dat ik me daaraan over kan geven. Dat er niets hoeft dat tegen het ritme van de natuur ingaat. Dat we nu onszelf warm mogen houden. En dat we als de lente er is, en de dagen weer langer worden we de energie van de dag ook weer mee kunnen nemen de avond in.