Bijna onbeschrijfelijk is de dankbaarheid die Doris op haar verjaardag uitstraalde. Ze knuffelde ons meermaals om ons te bedanken voor de cadeautjes en de fijne dag. Ze huppelde, sprong en danste. Ze riep dat dit de mooiste dag van haar leven was en belde opa om te bedanken voor de cadeautjes die hij opstuurde.
Doris is het toonbeeld van kinderlijke, onschuldige, pure dankbaarheid, zeker op een dag als deze. En omdat het zo puur is, is het enorm aanstekelijk. Ik werd een aantal keer geraakt door haar handelen, door de knuffels die ze uitdeelde of door wat ze zei. En ik hoorde van andere mensen dat die ook zagen hoe blij Doris is en zag dat ze er van genoten. En dat is zo gaaf om te voelen.
Op zulke dagen is Doris het toonbeeld van onvoorwaardelijk geven en ontvangen. Ze geeft door helemaal zichzelf te zijn zoveel aan de wereld om haar heen. Het is bijna verslavend om te zien, bij elk cadeau, bij elke tekening of versierde steen springt ze op en neer van blijdschap. En dus wil je meer geven, omdat het zo heerlijk is om te zien hoe het ontvangen wordt. Met zoveel dankbaarheid, met zoveel licht. En dat hebben wij op de wereld gezet vijf jaar geleden. Daar voel ik mij dan intens dankbaar voor!