Steeds meer moeite krijg ik er mee, met lang staande afspraken nakomen. Ben ik lui geworden of heb ik minder zin om dingen te ondernemen? Nee, dat is het niet. Wat is het dan? Dat zal ik je vertellen. Afspraken die lang van te voren zijn gemaakt dragen niet bij aan het volgen van je hart. Zo, daar, dat is me nogal een statement.
De afgelopen tijd ben ik meerdere malen indirect uitgenodigd om te gaan staan voor mijn eigen gevoel en geluk. Ik werd uitgedaagd om te kiezen voor de afspraken die ik gemaakt heb of voor wat mijn hart me vertelde in het moment.
Meestal is het moment waarop ik een afspraak maak of iets toezeg niet het moment waarop het toegezegde ook daadwerkelijk plaatsvindt. Ik zeg dus iets toe voor in de toekomst, niet voor in het NU. En dat lukt me niet meer, je hart spreekt geen weken vooruit. Op het moment dat het dan daadwerkelijk moet gebeuren, het nakomen van de afspraak, kan het zomaar zijn dat mijn situatie er anders uit ziet. Of dat ik pas op dat moment kan invoelen wat wel en niet klopt.
Zo zei ik in het verleden nog wel eens toe om iemand te contacten, bijvoorbeeld voor een kennismaking. Gaandeweg bleek dat mijn hart helemaal niet naar die kennismaking uitkeek, of dat het niet het moment was om kennis te maken. Of ik zei ‘Ja’ tegen een opdracht waar ik pas over een tijd aan zou beginnen en op moment supreme voelde ik er werkelijk helemaal niks bij. Ook geen weerstand…gewoon niets.
Niets voelen is voor mij ook een duidelijk gevoel dat het -in iedergeval op dat moment- niet klopt. En aangezien ik alleen handelen als ik voel dat het wel klopt, handel ik niet als het niet klopt. Dus geen telefoontje, geen afspraak, geen opdracht uitvoeren…helaas (meestal voor de andere partij).
Het lastige aan dit hele verhaal is dat het vooral voor de andere partij vaak moeilijk te snappen is. “Waarom heb je me niet gebeld? Huh, je wilde deze opdracht toch doen?” Ja, toen wel, maar nu niet. Dit is niet het moment voor mij, het stroomt niet de kant op van onze afspraak. Blijkbaar is er iets anders nodig, of iemand anders soms voor deze situatie of opdracht. Het universum wijst mij niet de kant op die ik denk te moeten gaan, het wijst mij de kant op die ik voel dat ik mag gaan.
Lang van tevoren afspraken maken, of afspraken die gelden voor een hele groep mensen, dragen niet bij aan beslissen in het moment. Ze dragen niet bij aan voelen of iets wel of niet voor mij klopt. Want ik leef in het NU, niet in het straks. Ik leef vanuit mijn gevoel en de essentie, niet vanuit ‘ja, maar zo is het afgesproken.”
Het is een uitdaging om er elke keer weer voor te kiezen. Schuld ligt namelijk op de loer: “dit kun je niet maken, dit is afgesproken”! Elke keer weer stel ik mijzelf dan de vraag: “Wil ik een afspraak nakomen omdat het hoort of omdat ik er 100% achter sta?” En ik kom altijd bij hetzelfde antwoord uit: ik wil voelen dat het klopt. Dan kan ik er op vertrouwen dat dit het beste is voor mijzelf, de ander (ookal ziet die dit misschien anders) en de situatie.
Stel jij jezelf wel eens de vraag of een afspraak die je ’toen’ hebt gemaakt, nu nog klopt? En als hij niet klopt, durf je dan te handelen vanuit je gevoel zonder verantwoording of schuldgevoel?