“Pas wel op dat de afstand tot de maatschappij niet te groot wordt” en “Je moet wel in discussie gaan om anderen te laten weten waar je staat” zijn adviezen die ik op mijn pad tegenkwam.
Dit soort opmerkingen zetten me als vanzelf aan het denken, omdat ze bij mij niet resoneren. Ik ben blij dat er mensen zijn die dit soort dingen tegen me zeggen, want dan kan ik er over nadenken wat de woorden betekenen en welk gevoel ik er bij krijg. Afstand tot de maatschappij; wat betekent dat voor diegene die mij er (vanuit liefde) voor waarschuwt en wat betekent het voor mij?
Vanuit de ander klinkt een waarschuwing, dus waarschijnlijk vindt die ander het geen positieve ontwikkeling als ik (nog meer) afstand zou krijgen tot de maatschappij. En in het perspectief van de ander heb of krijg ik (als ik zo doorga) afstand tot onze maatschappij. Afstand hebben voelt voor mij als geen verbinding meer hebben. Zou die ander voelen dat ik geen verbinding meer heb met de maatschappij? Of zou diegene niet kunnen volgen wat ik doe, waardoor hij bang is dat ik geen verbinding meer heb? Een derde optie is dat diegene geen verbinding meer met mij voelt en er dus vanuit gaat dat ik geen verbinding meer heb met het deel van de maatschappij waar hij/zij ‘bij hoort’.
Interessante vragen en overdenkingen waar ik geen antwoord op hoef te vinden, het is tenslotte het perspectief van de ander. Ik voel zelf geen gevaar, dus dat gevoel mag ik bij de ander laten.
Het gedeelte waar ik iets mee kan is de vraag of ik inderdaad afstand naar de maatschappij voel én of dat erg zou zijn. Mmm, nu ik nog eens goed invoel, voel ik inderdaad een afstand tot de maatschappij. En daar ben ik heel blij om! Ik kies er voor om mijn eigen weg te gaan, en ben er al vrij snel achter gekomen dat dit een weg is die nu nog niet algemeen geaccepteerd is in de maatschappij. Afstand tot de maatschappij komt voort uit mijn persoonlijke keuzes en is nodig om niet stuk te lopen op wat niet kan, of niet mag, of niet goed is in diezelfde maatschappij. Ik ben hard bezig om een nieuwe maatschappij te creëren, afstand tot het oude is daarbij onontbeerlijk.
Er is dus afstand tussen mij en hetgeen vele mensen als normaal en vanzelfsprekend vinden. Ik zocht die afstand niet op, hij ontstond vanzelf toen ik mijn eigen pad ging volgen, ging staan en me uitsprak.
In ‘de maatschappij’ zijn vele verschillende mensen en groepen, sommige mensen voelen zich meer onderdeel van de maatschappij dan anderen. Ik kies er voor om de verbinding aan te gaan met mensen en organisaties waar dat fijn bij voelt, los van hoe de maatschappij hen ziet. Daarin maak ik zeer bewuste keuzes die mij brengen waar ik wil zijn, en dat levert juist authentieke verbindingen op. Verbindingen die gebaseerd zijn op respect voor elkaar, op een open verbinding, waarin beide aangeraakt durven worden. In het deel van de maatschappij waar ik op focus worden die verbindingen als waardevol gezien, ook al zijn ze niet doorsnee of gebaseerd op wat ‘normaal’ is. Ik blijf dus kiezen voor hartsverbindingen en niet voor de angst om misschien wel op afstand te komen tot het normale. Wie weet draag ik daardoor wel bij aan heel veel abnormale liefdevolle verbindingen in die zo normale maatschappij. 😉