Eergisteren was het dan zover…we lieten onze studio (bijna) leeg achter voor de volgende huurder. Tenminste, het matras en de lattenbodems bleven achter, net als de koelkast en nog wat andere spullen. Dus er hoefde eigenlijk alleen maar een tafel en wat dozen de trap af. Een vriend van Robbert kwam met een busje. Een keer rijden naar de kringloop en een ritje naar de ouders van Robbert, waar de spullen mogen staan die we willen bewaren.
Praktisch gezien was het dus allemaal niet zo ingrijpend, sterker nog, ik ben al behoorlijk vaak verhuist in mijn leven en nog nooit ging het zo voortvarend als gisteren. Dan heeft vast te maken met de hoeveelheid spullen die we daadwerkelijk verhuisden, dat was nog nooit zo weinig (het was minder dan al die keren dat ik alleen verhuisde).
Lichamelijk en mentaal was het heftig. Mijn lichaam protesteerde tegen de stappen die ik zet. Eigenlijk na de zomer, sinds onze reisplannen concreet werden en de stappen die daar voor mij bij hoorden zich ontvouwde, heb ik me niet echt lekker gevoeld. Veel lichamelijk klachten. Dan had ik het weer ‘op mijn heupen’ en tegelijkertijd zat ik onder de vlekken. Een paar weken later werkte mijn schouder niet zoals hij zou moeten en tijdens de verhuizing had ik maagkrampen waarvan ik dubbelsloeg op zijn tijd.
Dit is geen klaagzang, want ik heb niets te klagen. Ik kies bewust voor een pad dat mij heel veel brengt. Openheid, liefde, vertrouwen, onvoorwaardelijk leven. Omdat wij tegenwoordig zo ver af zijn van die pure waarden, herkent mijn lichaam ze blijkbaar als gevaar. Kwetsbaar zijn, dat is niet goed voor je. Echt je hart volgen, dat gaat pijn opleveren. Volledig loslaten wat datgene waarvan wij ooit hebben bedacht dat het waardevol is, dat werkt op je zenuwen of je krijgt er uitslag van.
Tegenwoordig lees ik bij deze kwaaltjes vaak in het boek ‘de Sleutel tot Zelf-Bevrijding’. En eigenlijk weet ik meestal al wat er staat…bij pijn in je schouder mag je jezelf van de zware lasten ontdoen, bij pijn in je knie is de uitdaging om je ergens niet tegen te verzetten. Jeukende ogen wijzen op dat je helder ziet en daar ook op mag vertrouwen. Wat een prachtig woord: zelfbevrijding. Dat sluit aan bij de reis die ik heb gemaakt afgelopen maanden. De reis richting vrijheid, zonder belemmerende bezittingen (materieel of geestelijk).
Je kunt het geloven of niet: dat lichaam en geest zo sterk verbonden zijn. Ik weet het zeker en het werd weer bevestigd: na een fijn gesprek met een goede vriendin gisteren waarin ik een aantal prachtige inzichten kreeg, stond ik vanochtend een stuk vitaler op dan gisten. Blijkbaar weer wat los gelaten en ruimte ervaren om te mogen zijn.
Wat een intens proces waar ik vol vertrouwen in sta. Want hoe sterk mijn lichaam ook protesteert, ik vertrouw op mijn hart, en dat zegt dat het klopt.
