Als je zelf tot in de puntjes van je tenen voelt dat je onschuldig bent, dan kun je niet anders dan andere mensen ook als onschuldig zien. Mijn visie op mensen is dat ze onschuldig zijn, en dus ben ik dat ook.
Zodra je uit de schuld stapt, en je naar de overtuiging leeft dat iedereen onschuldig is, dan ga je het gedrag en het handelen van mensen essentieel anders zien en beleven.
Schuld en schaamte zijn bedekkingen van pijn. Iemand ‘de schuld geven’ gebeurt als je zelf pijn hebt die je niet wilt voelen. Om die pijn weg te drukken ga je in schuld, dat legt je focus buiten jezelf in plaats van bij de pijn.
“Wij doen niet aan schuld”, zeggen we regelmatig tegen Doris. Iets kan vervelend zijn, iets kan naar voelen, iets kan zelf expres zijn, maar waar de oorzaak pijn is, is bij ons het gevolg altijd kwetsbaarheid, geraakt worden in plaats van schuld zoeken of schuld geven.
Door geen schuld te geven, laat je ook de drang naar controle los. Het gebeurde, en dat wat er gebeurde voelt vervelend of naar. En als de ander anders gehandeld had dan was het niet gebeurt, maar die ander handelt vanuit pijn, ongemak en afgescheidenheid. Door schuld daar bij op te tellen zal die ander nooit onschuldiger gaan handelen. Die mogelijkheid ontstaat wel als je onschuld in de situatie brengt, en daarmee de uitnodiging aan de ander om ook kwetsbaar te worden. Dan kan er geheeld worden. En dan is een wereld van onschuld en verbinding een stuk dichterbij.