Selectief mutisme…ik hoorde er voor het eerst van in de documentaire van Greta Thunberg. Zij heeft periodes van selectief mutisme (gehad).
En ondanks dat ik geen autisme heb, voelde ik wel herkenning bij de term. Ik zou bij mijzelf eerder spreken van ‘energetisch mutisme’. Het niet kunnen praten tegen of reageren op een ander. Met de nadruk op ‘kunnen’. Soms lukt het gewoon echt niet.
Bij mij heeft dat altijd te maken met de verbinding of de energie van het bericht van de ander. Soms weet ik gewoon niet wat te zeggen. Ik weet welke reactie van me verwacht wordt, maar dat is niet wat ik werkelijk voel. En dan kan ik niet reageren.
De verwachting van de ander blokkeert mijn werkelijke reactie. Ik kan niet zeggen wat ik werkelijk voel dus blijft er een grote stilte over. Het lukt me simpelweg niet om iets te produceren, om te reageren, om een zin te maken die recht doet aan mijn gevoel. Er komt niets in me op.
Ik heb een tijd gedaan over het accepteren van mijn muteknop. Terwijl ik mijzelf niet kon dwingen tot een reactie voelde ik me er toch toe verplicht. Nu is dat niet meer. Als er nu niets komt, dan komt er niks. De overgave aan mijn muteknop geeft rust. Ik ben niet verplicht om te reageren, ik ben niet verplicht om een gesprek gaan de te houden, ik ben niet verplicht om te ander te bevestigen in wat hij of zij voelt of wil horen. Het enige waartoe ik mijzelf ‘verplicht’ is om echt en authentiek te zijn. Zodat in verbinding met de ander diegene altijd kan vertrouwen dat als het niet stil blijft, er iets echts komt.