Ik schreef eerder over belonen en hoe dat altijd manipulatief is. Omdat het niet gericht is op de afstemming op wat je kind werkelijk voelt maar op het iets willen bereiken, voor elkaar krijgen dat jij als ouder wilt of belangrijk vindt.
Zelfvertrouwen hebben is onderdeel van de natuurlijk staat van zijn van mensen. Dat betekent dat je dat niet aanleert. Je moet er vooral voor zorgen dat je het niet afleert.
Dus hoevaak jij als ouder ook zegt dat het iets goed doet, dat doet niets met het zelf. Want dat komt dan van buitenaf. En als het kind dat niet zelf voelt, dan is het of heel irritant als iemand je steeds iets wilt laten voelen wat je zelf niet voelt, of het is heel verdrietig dat jij zelf niet voelt wat een ander graag wil dat je voelt.
Kort gezegd komt een ‘positieve benadering’ altijd neer op dat wat je kind voelt er niet mag zijn. Dat dat niet centraal staat. Dat daar niet naar gevraagd wordt of dat dat uitgangspunt is voor de situatie. En dus creëer je ongelijkwaardigheid. Want je kind zet zijn gevoel opzij om te gaan doen wat jij van hem of haar verlangt. En ook als is dat nog zo positief, stoer, flink, snel, slim of knap…als het niet vanuit het zelf van het kind komt is het niet vanuit het zelfvertrouwen van het kind. Misschien is jou kind op dat moment wel niet snel, slim, knap of stoer. En dan is een ‘positieve benadering’ opeens niet zo positief meer, dan is het gewoon manipulatie.
Onze kinderen hebben zelfvertrouwen omdat dat niet weg beloont of gestraft is. Ze handelen vanuit hun gevoel en worden daarin volledig gehoord. En als ze dichtbij hun eigen zijn, zijn dan is er ultieme verbinding en balans en benoemen we dat volop. En als ze ver af zijn van hun zijn, dan is er onbalans en geklooi, en dan benoemen we dat volop.
Dat doet nooit iets af aan wie zij in de kern zijn. Dus wij kunnen al hun gedrag benoemen omdat zij voelen waar wij hen op aanspreken. Zij voelen als ze iets moois, liefs of slims doen. En ze voelen als ze iets onprettigs doen vanuit geklooi. Het enige dat nodig is om zelfvertrouwen te behouden is dat gevoel te adresseren. Heel eenvoudig eigenlijk, observeren en benoemen welke energie je voelt en ziet. De grootste uitdaging zit hem er in dat je daarvoor wel zelf goed uitgelijnd en afgestemd moet zijn op je eigen gevoel, op je intuïtie en op je kind.