Helen op aarde

Dit ben ik! Aankijken wat er is, voelen waar het zeer doet, dat is mijn specialiteit. En dat is niet de allerleukste specialiteit om te hebben in een pijnvermijdende wereld; niet de meest gezellige en vrouwelijke kwaliteit die er is.

Het is wel een van de kwaliteiten die we nodig hebben om tot een liefdevolle wereld te komen waarin iedereen er mag zijn. Niet een lieve wereld, waarin ieders pijn met zijde handschoentjes wordt aangeraakt. Wel een liefdevolle wereld waarin pijn wordt doorvoelt en daarmee geheeld. Niet zozeer met zachte hand, ook niet met harde hand, maar met heldere, zuivere, gevoelige hand die geen ruimte laat om weg te glippen voor dat wat er is. Een hand die zelf niet bang is voor wat zij te zien krijgt en daardoor jouw hand kan vasthouden en je kan leiden, naar de pijn toe, niet er van af.

Ik ben neus op de intuïtieve feiten, ik ben ‘waar het zeer doet moet je zijn’, ik ben ‘take it out on me’. Ik ben ook omarmen als het klopt, vangen als je eenmaal zelf gesprongen bent, zien en horen wie jij werkelijk bent, zonder alles wat jouw hoofd je verteld. Ik ben soep brengen als het moeilijk is en altijd welkom zijn voor een echt gesprek.

Ik prik door al je zelfverzonnen poespas heen, ik hou niet van ballonnen gevuld met ego. Ik hou van op aarde staan en vandaaruit verbinden. Want dat is de enige weg naar een mooiere wereld, waarin mensen zelf kunnen helen, door te voelen. Waarin anderen kunnen helen, door te voelen. Waarin er niets meer te helen is, omdat alles naar het licht wordt gebracht. Op aarde.