Drama-driehoek

De dramadriehoek is springlevend in mijn familiesysteem. Ik activeerde hem 11 jaar geleden door uit de driehoek te stappen als redder en sindsdien laait de driehoek regelmatig op, als een gevarendriehoek waar ik met mijn licht op schijn. Gevaarlijk licht, in formatie, aanvallen! ⚠️

De dramadriehoek in mijn familie bestaat uit dominante witte mannen in vrouwelijke vorm die feilloos wisselen tussen de rol van aanklager en redder, afhankelijk van welke rol nodig is om de slachtoffers in de driehoek het spel mee te laten spelen. De enige vaststaande rol heb ik, ik ben altijd dader. Ik ben de aangewezen boeman, voor al uw onverwerkte trauma’s, zielenpijn en getriggerde triggers, wijs naar Petra. Die heeft het gedaan!

In het begin kostte het me veel energie om hier goed mee om te gaan, om de schuld die vanuit de gehele driehoek op mijn werd geschoven van me af te laten glijden. Als de driehoek aan het werk ging, met aanklagen, met schofferen, met proberen binnen te dringen, met aanvallen en uitdagen dan was het ongelooflijk hard werken om me niet uit mijn tent te laten lokken om toch weer op dat spelbord te stappen en mee te spelen. Maar het lukte me. Elke keer dat de driehoek als een octopus met zijn tentakels me weer wil vastgrijpen en in dat spel wil sleuren om me daarna weer uit te kosten bleef ik ongrijpbaar. Maar het raakte me wel.

Duizenden vragen kwamen er in de afgelopen jaren in mij op. Over wat ik trigger in hen, in al mijn onschuld. Over hoelang ze dit gaan volhouden voordat ze zichzelf uitputten. Over welke rode knop ik heb ingedrukt op het moment dat ik uit die driehoek stapte. Want de driehoek is er altijd al geweest, maar hij trad pas in werking toen ik niet meer meedeed. Zoveel onbeantwoorde vragen.

Toen wij in Portugal woonden was de driehoek rustig. Het gevaar dat ik vorm was daarmee letterlijk op afstand. Ik had ingeschat dat we, nu we terug zijn, een soort nieuwe normaal zouden kunnen vinden met elkaar. Een waarbij de aanklager/redder meer op afstand bleef en mijn zogenoemde slachtoffers daarmee in de gaten zouden krijgen dat ik geen dader ben. Het mocht niet zo zijn, de octopus-aanklager grijpt elke kans aan nu ik weer te dicht in de buurt ben, voor haar maatstaven. Het opstoken en uitspelen is weer terug van nooit weggeweest.

Waar het eerder hard werken was om niet in de driehoek te stappen om mijzelf te verdedigen is dat nu appeltje-eitje. Elf jaar oefening baart kunst. Ik kijk van afstand hoe ze daar in de driehoek elkaar het leven zuur maken door steeds weer opnieuw naar de pijpen van de octopus te dansen, omdat ze geen idee hebben van dynamiek. Ik kijk met enige compassie naar de met trauma’s gevulde hoofden die zo hun best doen om bestaansrecht te behouden. Die alles op alles zetten om maar niet gevoeld te worden. Potdicht zit het.

Ik voel geen enkele behoefte meer om iemand te gaan redden, om iets open te kraken of de octopus een koppie kleiner te maken. Het is drama is voor mij voorgoed voorbij.