“dan heb je zeker geen vrienden”

Nog steeds wordt de vraag met regelmaat gesteld: spelen jullie kinderen wel met andere kinderen, ontmoeten ze wel andere kinderen? Of zoals het meisje van Doris haar leeftijd laatst toen die vertelde dat ze thuisonderwijs kreeg: “dan heb je zeker geen vrienden?!”.

Ik antwoord tegenwoordig lauwtjes op de vraag, geen zin om in detail te treden of uit te leggen hoe ons leven gevuld is met sociale contacten en dat allemaal vanzelf gaat. Het wordt over het algemeen toch niet begrepen.

Maar ik denk er wel af en toe over na, over hoe het toch kan dat onze kinderen zo intens sociaal zijn. Dat ze zelfverzekerd kinderen én volwassenen tegemoet treden, vooral Doris.

Ze hebben niet de zekerheid van 25 klasgenoten die haar elke dag opgedrongen worden. Ze heeft geen tafel groepje waar ze mee samen moet werken en wordt nooit als laatste gekozen bij de gym. De asociale aspecten van een groep kinderen die geforceerd de hele dag bij elkaar moet zijn zijn in ons leven niet aanwezig. Door die aspecten weg te laten ontstaat er ruimte voor sociaal gedrag. Nou ja eigenlijk voor sociaal zijn, want het is geen gedrag dat onze kinderen vertonen, het is wie ze zijn.

Ze zijn liefdevol, ze zijn aandachtig, ze zijn betrokken, ze zijn in verbinding, ze zijn eerlijk en duidelijk. Juist omdat ze niet geforceerd worden om met kinderen te zijn die dat allemaal niet meer zijn.