De vrije hand

Veruit de meeste mensen herkennen toxisch gedrag en intimidatie niet, al staan ze er met hun neus bovenop. Dat is één van de lessen die ik geleerd heb de afgelopen maanden.

De waarheid moet altijd, altijd, altijd in het midden liggen, want daar doet hij het minste zeer, voor de dader en de omstanders, niet voor het slachtoffer. Maar bij (emotioneel) misbruik, grensoverschrijdend gedrag en gaslighting ligt hij niet in het midden, daar ligt hij aan één kant.

Ik ben er ongevoelig voor in die zin dat het niet werkt wat de ander voor ogen heeft, het maakt me niet klein, gebroken of kapot. Ik hoef me niet af te sluiten, of kleiner te maken of mee te bewegen. Ik blijf staan in grootsheid. Dat lukt me omdat ik weet dat het misbruik volledig en enkel op rekening van de ander is. Ik heb er geen aandeel in. Het zijn geen kanten waar in beide kanten een kern van waarheid zit. Het is één waarheid en iemand die al het mogelijke doet om die waarheid te vervormen tot iets dat haar beter past, zodat de pijn van de waarheid niet gevoeld hoeft te worden.

Toxisch gedrag komt voort uit trauma dat niet gezien, gehoord en gevoeld wil worden waardoor het steeds opnieuw op iemand anders geprojecteerd moet worden. De projector is de dader, diegene waar op geprojecteerd wordt het slachtoffer, simpel zat.

Mensen willen zo graag geloven in plaats van voelen. Ze willen geloven dat waar twee vechten, twee schuld hebben, dat de waarheid in het midden ligt, dat er voor beide kant iets te zeggen is. Daarmee kiezen ze automatisch de kant van de misbruiker, door de pijn die in de situatie zit niet te erkennen, erkennen ze het slachtoffer niet als zodanig. En geven daarmee de dader volledig de vrije hand om door te gaan.

De waarheid is hard, echt keihard, vooral voor het slachtoffer. Voor de dader eigenlijk ook, daarom wil die hem niet voelen, net zo min als de omstanders. Maar hij ligt niet in het midden, hij ligt aan de kant van diegene die pijn wordt gedaan.