Openheid is onze redding

Openheid is onze redding, en tegelijkertijd onze ondergang.

Ik schrijf altijd open over ons leven, over wat we meemaken, over mijn gevoelens en mijn visie. Vooral als dat over onderwijs gaat is dat vaak tegen het zere been van mensen. Ze voelen zich door mijn openheid aangevallen alsof ik iets zeg over wat zij niet goed doen.

Nu er een valse melding is gedaan over ons bij Veilig Thuis voel ik de neiging om me te sluiten. Om onze website offline te halen, om niets meer te delen op de socials, om niets meer te delen met mensen die daar zo onzorgvuldig en misselijkmakend mee omgaan. Puur omdat ze het van mij persoonlijk niet kunnen winnen schakelen een instantie in die ons in een totaal onmachtige positie zet. Het systeem wil een oordeel vellen over de veiligheid van onze kinderen, ingefluisterd door iemand die ons juist kwaad wil doen, niet vanuit zorg en veiligheid.

Onze redding wordt onze openheid. We hebben niets te verbergen, we doen niets stiekem en al helemaal niets fout. We hebben geen schuld, we handelen naar eer en geweten, ookal is dat onconventioneel in het huidige systeem van controle. De uitkomsten van ons handelen en onze openheid is dat het goed gaat met onze kinderen en dat iedereen die echt kijkt dat kan zien. Daar zijn wij trots op, dat het werkt wat we doen.

Daar gaan we dan ook echt niets aan veranderen, aan hoe we voor onze kinderen zorgen én niet aan wat ik daarover deel. Ik blijf staan in openheid voor dat wat klopt, wat mensen en het steeds nauwer wordende systeem daar ook van maken.