Rondje polder

Half tien dinsdagochtend, ik liep samen met Iza, mijn zoon van vijf een rondje door de polder om onze hond Lobi uit te laten.

We maakten wat foto’s van elkaar en de polder, we zagen een krachtige paardenbloem, we telden de bankje waar we langs liepen. We plukten een handje bramen en bewaarden er een paar om mee naar huis te nemen om te delen met de achterblijvers. We spraken samen over wanneer er weer genoeg bramen zijn om bramenjam van de te maken en als vanzelf hadden we het over de seizoenen en hoe veel maanden er in een jaar zitten. Organisch, als vanzelf.

Op het moment dat Iza een braam in zijn mond stak moest ik ineens inwendig lachen. Half tien dinsdagochtend, veruit de meeste kinderen van vijf zitten op school, in een klaslokaal. Die proeven geen versgeplukte bramen of blazen een paardenbloem leeg. Die maken geen foto’s van hun hond of hun moeder of de polder.

Het vrije leven heeft zoveel te bieden, het leven, leven is zo leerzaam. Met aandacht, in de rust en ruimte, is zoveel te ontdekken en onthouden. Ik hou van de vorm van thuisonderwijs die wij gekozen hebben, Natuurlijk Leren, volledig in vertrouwen dat de natuur een overvloedige leerschool is voor de mens.