De schuld van geven

De schuld van geven

🤷🏼‍♂️ “Maar ze heeft het toch ontvangen? Jij hebt toch echt werk gedaan waar zij van heeft geprofiteerd, dat haar bedrijf verder heeft geholpen. Dat is werkelijk gebeurt, dus als ze dat niet ontvangt of juist waardeloos acht dan betekent het eigenlijk dat ze dat ontkent?”

🙋🏻‍♀️ Ik legde het haar graag nog eens uit! “Kijk, als ik een zak appels heb en die geef ik aan jou maar jij ontvangt hem niet, dan valt die zak appels op de grond. Dan zijn ze beurs en gedeukt en dan kun jij zeggen: “Zie je wel, wat een waardeloze zak met appels die je me wilde geven, slim van me dat ik zo’n gift niet heb ontvangen!’

🤷🏼‍♂️ “Maar waarom zou ze dat doen? Waarom zou zij die zak met appels niet van je aannemen, waarom zou ze jouw werk niet waarderen?”

🙋🏻‍♀️ “Omdat ze zichzelf niet waardeert, ze voelt zich niet waardevol genoeg om die zak appels ‘zomaar’ te ontvangen. Ze is het niet waard om te ontvangen, vind ze zelf. Maar in plaats van dat te kunnen zeggen, want daarvoor is kwetsbaarheid nodig, legt ze de schuld van de gift bij mij.”

🤷🏼‍♂️ “Ergens herken ik dat wel, dat als iemand je een groot kado geeft je meteen iets zegt om het kleiner te maken zoals ‘dat had je niet hoeven doen’, zodat de schuld van het ontvangen niet zo groot is.”

🙋🏻‍♀️ “Precies, alleen zit er in onvoorwaardelijk geven nooit schuld, want dan zou het niet onvoorwaardelijk zijn. Onvoorwaardelijk geven gaat enkel en alleen over waarde toevoegen. En als iemand die niet wil ontvangen mag diegene gewoon onvoorwaardelijk “nee” zeggen. Maar bij iemand die niet waardevol genoeg is om te ontvangen, volgens zichzelf, moet de gift waardeloos worden gemaakt. Anders reflecteert de gift én het ontvangen daarvan een waardevolle verbinding en die kan niet bestaan als je, jezelf zo waardeloos voelt.”