Allemaal helemaal vanzelf

“Mam, ik weet dat 2 × 3, 6 is. En 3 × 3 is 9.”, zegt Doris terwijl we samen in mijn bed liggen terwijl het nog donker is buiten.

“Dat heet de tafel van 3, Doris, als je alle getallen tot 10 keer 3 doet. Vind je het leuk om daarmee te oefenen?”

“Ja, heel leuk!”

We beginnen met de tafel van 3. Dan doen we 1 en 2 en 5. Dan natuurlijk ook die van 4, dan hebben we alle tafels tot en met 5 geoefend.

Ook dit gaat wederom vanzelf. Net als het alfabet leren, woorden en zinnen lezen, plus en minsommen maken, de waarde van geld leren en de dagen van de week. Het komt allemaal vanzelf voorbij als je zo volop in de wereld bent als onze kinderen (en wijzelf).

Het willen snappen, willen weten, willen leren komt vanzelf, in golven, de ene dag intensiever dan de andere dag. De ene keer rekenen, de andere keer geschiedenis of biologie of allebei tegelijk. Dan weer topografie, dan begrijpend lezen en handvaardigheid. Zo zouden we het noemen als ze het op school zouden leren, nu noemen we het gewoon leven. En daarin loopt alles door elkaar, op elk moment van de dag. Tijdens het avondeten of op de fiets, onder de douche, ’s ochtends in bed als je net wakker bent of tijdens een potje schaken of een boek lezen.

Het geeft zo’n bijzonder gevoel om de bevestiging te zien van wat wij een paar jaar geleden al wisten, de mens leert, de mens ontwikkelt, de mens wil de wereld vatten en verklaren. Als de mens de ruimte krijgt gaat het echt allemaal helemaal vanzelf.