Ik schreef het van de week als reactie onder een post: “wij nemen onszelf altijd als uitgangspunt, wij zijn de norm in ons leven”. Wij weten waarom we dingen doen zoals we ze doen en bepalen zelf de route en de handelingen die daarbij passen. Wij zijn helemaal vrij om te kiezen en te beoordelen wat bij ons past en wat niet. We zijn dus ook niet bezig om de norm van de ander te veranderen.
Dit is een belangrijk gevoel dat nu zo krachtig aanwezig is, belangrijk omdat over een paar maanden Doris eigenlijk naar school zou moeten. En wij voor thuisonderwijs in zijn vrijste vorm kiezen.
We moeten dus het andere systeem laten weten dat wij niet meedoen met hen, dat wij iets anders gaan doen dan de meeste mensen doen. Een paar jaar geleden zou ik daar nog spanning bij voelen, of ‘ze’ het wel gaan goedkeuren. Of dat ze misschien wel zeggen dat het niet goed is. Ons laten voelen dat we niet zover mogen en kunnen afwijken, dat wij te anders zijn.
Nu merk ik dat ik er juist om moet lachen als het andere systeem dat zou gaan doen. Ze hebben geen idee met wie ze te maken hebben. Wij staan volledig in ons recht, ons natuurrecht, ook al is dat misschien geen recht in het systeem dat de meeste mensen aanhangen.
Doris gaat niet naar school, daar is verder geen discussie over mogelijk. Wij kiezen voor een leven en leren in een geefeconomie, daar past geen school bij. Dus wat het systeem ook zou bedenken, het gaat niet gebeuren, geen compromis mogelijk.
Dus geef ik onze website als bewijsmateriaal dat alle scholen teveel afwijken van ons systeem en stuur ik interviews van ons mee om te laten zien dat het onderwijssysteem waar de meeste mensen voor kiezen echt niet past binnen onze wereld. Zij zijn niet diegene die ons veroordelen, wij zijn diegene die het systeem beoordeelden, en tot de conclusie komen dat, dat niet is wat wij nodig hebben voor een vervullend, gelukkig en nieuwsgierig leven.