(ar)moedig

“Maar niemand wil zo armoedig leven zoals jullie.” Hij zei het echt, recht in mijn gezicht.

Dat waardeer ik enorm, want het gaf me weer een heel nieuw perspectief op hoe andere mensen ons en onze levenskeuzes zien. Dat mensen ons parasieten vinden en kindermishandelaars dat wisten we wel, maar dat er mensen zijn die ons beschrijven als armoedig, die had ik niet eerder gehoord.

Armoedig, die term past voor mij echt zo totaal niet bij ons leven. Ja, we hebben geen spaargeld, geen inkomsten, bijna geen geld op onze lopende rekening. Financieel gezien zijn we inderdaad zeer armoedig, arm eigenlijk gewoon.

Maar ik voel me totaal niet arm. Ik ben ook echt niet arm, ik ben een van de rijkste mensen op deze wereld. Ik weet dat ik van onschatbare waarde ben voor deze wereld, dat maakt me rijk. Ik ben volledig autonoom en vrij, volledig los van geld of andere waarde systemen die mij belonen voor wat ik doe. Ik geef gewoon en daardoor leef ik. Ik heb een rijk gevuld leven met enorm veel creativiteit, verantwoordelijkheid, zelfstandigheid, autonomie, rust en vertrouwen. Daar kan echt geen goed gevulde bankrekening tegenop.

Wij leven eenvoudig, in een camper met z’n vieren. Maar we leven daardoor ook volledig in overgave met dat wat is. Ik zou dat niet armoedig noemen.

Het lijkt armoedig voor een buitenwereld die geen idee heeft van de patronen in geld, van manipulatie en onvervuld zijn. Een wereld waarin geld hebben gelijk staat aan van waarde zijn. Een wereld waarin veel spullen hebben gelijk staat aan de schaapjes op het droge hebben, een hypotheek betekent dat je, je eigen broek kan ophouden.

Wij leven in een wereld waarin rijkdom wordt gedefinieerd door hoeveel je geeft, niet door hoeveel je krijgt. Een wereld waarin het woord armoedig niet eens bestaat, enkel moedig.