Autodidactisch; het vermogen om jezelf iets te leren. Met zelfgekozen leermateriaal, op je eigen tempo, op je eigen manier.
Het is grappig, want ik denk dat autodidactisch de enige manier is om werkelijk te leren. Leren lopen, leren praten, leren kleuren, leren eten, allemaal dingen die je zelf leert. Soms door een voorbeeld te bekijken, of door te oefenen aan de hand van je vader, of door te zien hoe je grote zus of buurjongen het doet, maar je leert het toch echt zelf.
Ik ben altijd heel autodidactisch geweest. Ik was geen uitblinker op school, op de basisschool stond in elk rapport weer dat ik de ‘puntjes op de i’ moest zetten en op de HAVO ging ik twee keer met mijn hakken over de sloot omdat ik liever extra basketbaltraining volgde met de jongens en kennis leren niet mijn prioriteit had.
Pas toen ik uit was gevallen door een burn-out op mijn 22ste begon ik te begrijpen dat ik andere dingen nodig had dan ‘het systeem’ en onderwijs mij te bieden had. Ik had uitdaging nodig, ik had het nodig om leiding te kunnen geven over mijn eigen leerprocessen, ik had op zelf gekozen momenten prikkeling én op andere momenten rust nodig. De typische HSS’er (Extraverte HSP’er).
Ik heb ondertussen mijn leven zo ingericht dat ik naar hartelust autodidactisch kan zijn 🙂 Vorige maand leerde ik mijzelf haken. Eerst een paar filmpjes gekeken, de eerste simpele steken uitgeprobeerd. Daarna wat patronen bekeken en nagemaakt. Na een week of drie begreep ik het idee van haken goed genoeg om zelf dingen te bedenken en te maken. En gisteren nog haalde ik een lapje helemaal uit omdat het garen te dik was, weer wat geleerd!
Autodidactisch mogen zijn is zo’n fijn gevoel. Het is unschoolen voor volwassenen. Gewoon proberen, prutsen, klooien en als je dat lang genoeg doet wordt dat prutsen kennis en dat klooien wordt vaardigheid en dat proberen wordt creëren.