Feedback geven is zo overrated, net als terugkoppeling of complimenten geven. Het hamburgermodel, verbindend of geweldloos communiceren. Het zijn trucjes om iets bij een ander te leggen wat van jezelf is. Het zijn manieren van communicatie om een ander jouw voorwaarden te laten weten, zonder jezelf kwetsbaar op te stellen.

Ik merkte voor het eerst jaren geleden dat ik niets meer met feedback kon. Ik had een stuk geschreven voor mijn werk en dat had ik zo gedaan zoals het lukte. Inhoudelijk was het geworden wat het moest zijn. En toen kwam er feedback (iemand die boven je gaat staan en zegt wat er anders ‘kan’) en kon ik daar helemaal niets mee. Ik had best wel nog wat uitleg willen geven over de gemaakte keuzes, maar ging er niets aan veranderen, het was wat het was, een goed stuk, en ik als schrijver was de expert.

Sinds een paar maanden voel ik ook dat ik complimenten anders ontvang dan eerder. Als iemand zegt: “wat mooi hoe jullie je kinderen opvoeden” dan zie ik dat niet meer als compliment. Het is gewoon zo, het is mooi. Het is niet mooi omdat iemand anders dat vindt, het is mooi omdat het zuiver is en voor fijne en gelukkig kinderen zorgt. Ik vind het dus heel fijn om te horen dat het diegene opvalt en raakt wat wij doen, en daar eenzelfde gevoel bij heeft als wijzelf hebben. Dat werkt verbindend.

Dat geef ik tegenwoordig ook aan, dat ik het fijn vind dat iemand anders ook ziet dat de bewuste keuzes die wij maken mooie keuzes zijn. Maar het doet niets meer met mijn gevoel over die keuzes.

Dat is heel erg bevrijdend kan ik je zeggen, en soms eenzaam omdat de meeste mensen feedback of complimenten gebruiken als middel om bij je binnen te komen. En dat lukt bij mij dus niet meer. Je kunt me alleen nog raken door je eigen geraaktheid te tonen. Door open te benoemen wat er met jou gebeurt. En dan laat ik oprecht weten wat dat weer bij mij raakt. En dan is er verbinding. Komt geen hamburger aan te pas.