Crowdfunding

Opluchting overheerst, daarna komt verdriet, ongeloof en een vleugje verbijstering. Na 11 maanden te hebben gebouwd aan, prachtige plek, rijden wij met lege handen weg.

Ik hoor je denken: ‘Nou, lege handen, het was vast een prachtige leerervaring, dat pakt niemand je af!” Klopt, dat was het, en daar kunnen we onze kinderen niet van voeden of een staplaats van betalen.

We hebben veel geleerd, echt intens veel, door alles te geven wat we hadden. Dat kun je zien als leergeld dat we betaald hebben om te ontdekken dat de regeneratieve beweging er een is waar we feilloos inpassen met onze visie van onvoorwaardelijk geven. Het afgelopen jaar heeft ons ook geleerd dat we voor pionierende boeren ongelooflijk waardevol zijn met de kennis, ervaringen en vaardigheden die Robbert en ik hebben.

Het heeft ons absoluut veel opgeleverd, maar we betalen daarvoor nu zelf de prijs. We kregen geen rooie cent mee nadat we drie maanden geleden hebben aangegeven die nodig te hebben. Helemaal niets, na bijna een jaar kei- en keihard te hebben gewerkt en vele uren te hebben gemaakt naast de afspraak die we hadden voor een standplaats en voedsel uit de boerderijwinkel.

De eerste 8 maanden hebben we vrijwillig gewerkt, dat was een bewuste keuze. We namen de verkoop van producten op ons, we bouwden een actief vrijwilligersnetwerk, we organiseerden evenementen, we hielpen met het opzetten van een obligatie, ik legde een moestuin aan, we namen twee keer waar in vakanties, we brachten zuivel rond en deden ontelbaar veel klusjes. Samengevat bouwden we mee aan de plek, het merk en de regeneratieve beweging. Het werd niet beloond, ook niet nadat we daarom vroegen.

Het is zo gelopen en het idee dat er geen kleine financiële handdruk is gekomen vind ik nog steeds erg moeilijk om te geloven. Het voelt waardeloos om een gezin met kinderen zo aan haar lot over te laten nadat ze zich zo intens vol hebben ingezet voor je plek. Het doet intens veel pijn, als ik daarmee mijn bankrekening zou kunnen vullen dan zou ik een rijk vrouw zijn.

Robbert is al volop bezig met de toekomst, ik heb tijd nodig om de vele emoties van deze, in de laatste maanden, verwarrende ervaring te ontwarren. Dat zou het beste lukken als er iets van financiële rust is, zodat we een camping kunnen betalen, ons niet al te druk hoeven te maken over boodschappen. Meer hebben we op dit moment ook niet nodig, als die twee zaken afgevangen zijn redden wij het verder prima.

Een crowdfunding opzetten voor jezelf kan eigenlijk niet in een wereld die mede is zoals ik de afgelopen maanden heb meegemaakt. En toch doe ik het, omdat ik weet dat er ook mensen zijn die wel kunnen geven en delen. Niet omdat wij zielige mensen zijn, want dat zijn we niet. Maar we zijn wel toffe mensen die jouw hulp kunnen gebruiken.

💚 Mocht jij willen geven dan kan dit via deze link: https://bunq.me/mijngiftaanjullie