De RECENSENT van de geefeconomie

Het is altijd weer een pijnlijk moment in het leven van een geefeconoom. Als je onvoorwaardelijk geeft en je samenwerkingspartners blijken de resencenten te zijn die over jouw giften een oordeel vellen. Het zou de ontvangers moeten zijn van mijn werk, de ondersteuners, de aanmoedigers, maar dat blijkt het steeds weer niet te zijn. Het zijn criticasters die ineens micro-managers zijn geworden in plaats van mensen. Doordat de andere partij niet onvoorwaardelijk kan ontvangen wordt het onvoorwaardelijk geven tot iets gemaakt dat eerder lastig, teveel en opdringerig is dan onvoorwaardelijk, ondersteunend en open.

De waarde van hetgeen ik geef wordt in twijfel getrokken of erger nog, totaal ontkent. “Je bent niet waardevol, je bent teveel. Je geeft niet onvoorwaardelijk want je wil er nu ineens iets voor terug. Je gaat over onze grenzen heen met je giften.” Een terugkerend verhaal dat ik al mijn hele leven hoor, keer op keer.

Het is pijnlijk, tot huilen aan toe, om elke keer weer in deze situatie terecht te komen. Hij is elke keer precies hetzelfde. Ik geef onvoorwaardelijk waardevolle dingen en die zijn voor de ander zo groot dat ze verschrompeld moeten worden. Ik moet met al mijn energie een kopje kleiner worden gemaakt, die levenslust, ideeën en waarde mogen niet bestaan in een wereld van kramp, controle en ongelijkwaardigheid.

En ergens begrijp ik het, ik ben veel, echt heel erg veel, niet te stoppen, niet af te remmen als ik door een goed verhaal geraakt wordt. Dan wil ik dat werkelijkheid maken, dan kan ik dat werkelijkheid maken, als ik niet tegen wordt gehouden. Dat is heel veel om te ontvangen, zeker als je zelf het gevoel niet kent dat je grootse, duurzame dingen kunt realiseren. Vanuit die onzekerheid kun je mijn geven enkel als bedreiging zien, niet als bijdrage.