In het huidige systeem zijn schuld en spijt ‘goedmakertjes’. Het zijn manier om een relatie te herstellen als er iets is fout gelopen. Als je een fout hebt gemaakt, een zonde hebt begaan, de ander hebt gekwetst of pijn gedaan, dan zijn diep in schuld en spijt dompelen je enige redding.
In een geefeconomie bestaan schuld en spijt niet, want fout bestaat niet. Iedereen handelt altijd vanuit het bewustzijn op dat moment en naar zijn beste kunnen. Dus als er iets onprettigs gebeurt, waardoor de verbinding verbroken wordt, dan hoef je daar geen schuld of spijt bij te voelen, dat gaat niets oplossen. De enige manier om de relatie te herstellen in onze wereld is door kwetsbaar en open te worden. De ‘zonde’ wegnemen zit hem niet in je klein maken achteraf, maar in eerlijk en open kunnen kijken naar je binnenwereld en waar het handelen vandaan komt.
Door kwetsbaar en open te kijken naar wat er gebeurt is, en door kwetsbaar en open te luisteren naar hoe het voor de ander was, is de verbinding direct hersteld. Niemand hoeft zijn excuses aan te bieden, geen van beide hoeft zich kapot te schamen of spijt te betuigen. Eerlijk en oprecht luisteren en praten over wat er gebeurt is en hoe dat voelde is voldoende. Meer dan voldoende, het is de enige manier om de verbinding te herstellen. Niet alleen het contact of de relatie, maar de werkelijke verbinding.
Excuses aanbieden is vaak een bescherming tegen werkelijk geraakt worden. Juist door aan een voorwaarde te voldoen van de ander, ga je de echte diepe gevoelens uit de weg. En andersom geldt hetzelfde, door excuses te ‘eisen’ of verwachten, bescherm je jezelf tegen dat wat er echt te voelen is, onder die schuld die je de ander geeft.
Vraag jij jezelf wel eens af waarom iets wat iemand zegt of doet je pijn doet ipv schuld bij de ander te leggen? Durf jij kwetsbaar te zijn als je pijn ervaart door wat een ander doet?