Onvoorwaardelijkheid en voorwaardelijkheid gaan niet samen in een relatie.
Als je onvoorwaardelijk leeft dan ben je zonder patronen, schuld of schaamte helemaal jezelf. Je leeft vanuit je werkelijke natuur, je bent vrij en onafhankelijk van wat een ander van je vindt. Je bent als mens waardevol en vind ook ieder anders mens waardevol in zijn of haar zijn.
Als je voorwaardelijk leeft, leef je vooral vanuit angst. De angst voor afwijzing, of de angst voor de angst voor afwijzing. Je bent elke dag bezig om zaken om je heen te controleren en organiseren en je doet heel hard je best om complimenten te krijgen van de ander. Zonder die complimenten, die bevestiging voel je jezelf waardeloos.
Als onvoorwaardelijk en voorwaardelijk elkaar ontmoeten rent voorwaardelijk weg zodra hij doorheeft dat onvoorwaardelijk hem niet gaat bevestigen in zijn ego-patronen. De relatie kan niet bestaan de in openheid en eerlijkheid die de onvoorwaardelijke geeft, want dat kan de voorwaardelijke niet aan. Die kan alleen functioneren in patronen, drama en gedoe omtrent het al dan niet bevestigen van elkaars kleinheid. Die kan de werkelijke natuur van de mens niet aan. Dus vlucht hij, of vecht hij. Maar altijd komt hij terug om zijn ego-verslaving te sussen. Om toch te zien of er iets te halen is.
De onvoorwaardelijke laat hem doen. Die stopt met geven, maar houdt de deur altijd open voor de ander. Want als de ander toch besluit om voor onvoorwaardelijkheid te gaan in het leven, is die van harte welkom!