Die pijn doet pijn

Ik ben gekleineerd, ik ben gepest, ik ben gegaslight, ik ben afgesnauwd en er is volledig over alle grenzen van normaliteit gegaan. Ik ben behandeld als niks door iemand die zichzelf behandeld als niks.

Het is niet erg dat dit gebeurt is, het is heel verklaarbaar en een terugkerende ervaring in mijn leven. Ik vind mijzelf goed, en mensen die zichzelf niet goed vinden reageren daar altijd heel sterk op. Vooral vrouwen worden passief-agressief en onderhuids gemeen als ze in de gaten krijgen dat ik mijzelf, ondanks hoe zij mij behandelen, nog steeds meer dan prima vind. Ze halen alles uit de kast om mij te laten voelen hoe ze zichzelf voelen: waardeloos.

Ik ben niet waardeloos, ik ben waardevol. Dat zal ik altijd onthouden, hoe een ander me ook behandeld. En dat is problematisch in een wereld waarin bijna iedereen zich waardeloos voelt en in een wereld die alleen te redden is als iedereen zich waardevol voelt. Want vanuit ‘ik ben waardeloos’ maak je geen duurzame keuzes, dat kan alleen vanuit ‘ik ben waardevol’.

Ondanks dat ik na deze pesterijen nog steeds weet dat ik waardevol ben, raakt het mij wel. De pijn die de ander voelt waardoor die om zich heen slaat in blinde waardeloze paniek. De mensen die daarom heen staan en niets doen om diegene met pijn te helpen maar die onzekerheid en waardeloosheid voor waar aannemen. De zelfzorg en zorg voor anderen die volledig ontbreekt omdat iedereen bang is om iets aan te raken wat nog meer pijn triggert. De cirkel van waardeloosheid die niemand durft te doorbreken omdat zij weten dat zij de volgende zijn om tot paria te worden gemaakt.

Die pijn doet pijn. En dat is helemaal oké.