Ik had een bizarre droom vannacht. Zo’n droom waarbij je, als je wakker wordt, even moet voelen of het nu echt gebeurt is of niet. Zo’n droom die nog nadroomt als je al lang en breed gedoucht bent en het ontbijt achter de kiezen hebt. Je weet wel, zo’n droom.
Ik droomde dat alles weer ‘normaal’ was. Ik droomde dat ik er heel bewust voor koos om weer ‘normaal’ worden, weer ‘normaal’ te doen. In mijn droom besloot ik om alles op te geven wat ik de afgelopen jaren had opgebouwd. Mijn blogs, Eigenwhys, ons boshuisje, bijzondere vriendschappen, leven vanuit de bron, de liefde, het vertrouwen, de overvloed. Ik zou weer gewoon gaan doen. Gewoon een normale baan, een normaal huis, normale vrienden en mijn familie die mij weer omarmt. Niet omdat ik gelukkig ben, maar omdat ik weer normaal doe.
Het vreemde was, dat ik veel rust ervoer tijdens mijn droom. Ik vertelde het aan mensen en voelde een opluchting; eindelijk weer gewoon meekunnen in de maatschappij zoals hij gecreëerd is. Geaccepteerd worden voor wie ik niet ben, normaal gevonden worden omdat ik op ga in de massa. Niet meer vanuit vertrouwen leven maar gewoon weer gaan piekeren en afwegen. Op internet verkondigen hoe geweldig het leven is, terwijl ik me eigenlijk klote voel of juist klagend mijn vrienden lastig vallen die dan allemaal ‘ach en wee’ roepen. Geen diepgaande gesprekken meer voeren, maar over koetjes en kalfjes praten met vrienden die vrienden zijn omdat we allemaal zo lekker normaal doen. Geen liefde uitstralen, niet in overvloed geloven…dat is er allemaal niet, dat ziet een normaal mens niet.
Zou ik dat echt weer willen? Zou ik dat nog kunnen? Nee, op beide vragen kan ik volmondig antwoorden: “Absoluut niet”. Dus waarom droom ik daar dan over en waar staat de opluchting voor die ik in mijn droom voelde?
Ik ben er nog niet uit, kan alleen maar gissen. Dat het zo fijn zou zijn om in de staat waarin ik nu ben ook opgelucht te kunnen ademhalen. Niet steeds op mijn hoede te hoeven zijn of er weer iemand boos is of gekwetst omdat ik de liefde leef of open communiceer over wat ik doe, onafhankelijk van de ander. Ik zou zo graag zien dat mijn essentie ook de essentie van de samenleving is. Dat liefde, raakbaarheid, kracht en vertrouwen door iedereen gezien werd en dat dat de belangrijkste waardes zouden zijn van onze maatschappij. Dat dat het normale zou zijn, dat het iedereen lukt om vandaar uit te handelen. Dat mensen stoppen met doen alsof ze normaal zijn…dat mensen stoppen met zich klein maken om in datgene te passen wat is gecreëerd en wat niet klopt. Dat mensen zelf gaan nadenken, invoelen en creëren, zonder zich af te laten leiden door wat een ander zegt of vindt of doet. Wordt wakker, stap uit patronen, systemen, vormen en methodes. Ga terug naar jouw essentie, naar jouw vuur, naar jouw droom!
Het zou zo geweldig zijn als mijn wereld gevuld werd met mensen die liefdevolle, duurzame keuzes maken voor zichzelf, elkaar en de aarde. Wat een opluchting zou dat zijn, een droom die uitkomt!