Ook tijdens onze reis voelen wij ons verbonden met mensen om ons heen. Geven en ontvangen van datgene wat goed voelt staat centraal. In deze blog deel ik een paar prachtige voorbeelden van onvoorwaardelijk geven.
Toen we vielen met de motorbike in Luang Namtha en de motor niet meer wilde starten moesten we een paar kilometer terug lopen naar de stad. Robbert bloedde flink aan zijn knie en zijn elleboog, maar we hadden onze EHBOkit niet bij ons. Gelukkig stopte er een echtpaar die ons voorzag van ontsmettingsvloeistof en gaasjes. Ook boden zij aan om één van ons naar de stad te brengen zodat de motor opgehaald kon worden. En als je bij dit voorval denkt dat dit toch heel normaal is en dus niets met ‘onvoorwaardelijke geven’ van doen heeft, moet je eerst weten hoeveel mensen ons voorbij zijn gereden.
In Vientiane gaven we twee straatkinderen croissants en een banaan, om even in verbinding te zijn en hen te laten ervaren dat er mensen om hen geven.
Een toerist die niet mee mocht met de bus omdat zijn kaartje in Vietnam blijkbaar niet goed was geregeld. Hij en de buschauffeur maakte er zo’n probleem van, steeds opnieuw dezelfde discussie, “You don’t pay, you don’t go, you pay, you go”, “But I already paid in Vietnam”. Ik kon niet aanzien dat deze discussie over een buskaartje zo hoog opliep. What if money was no object…there wouldn’t be a problem. Met een hand op de schouder van de reiziger kwam ik tussen beide. Begeleidt door de woorden “It is not worth the fuzz”, gaf ik hem 100.000kip. Hij keek me met grote ogen aan, de energie veranderde compleet. Er was rust en ruimte in de eerst heftige situatie. Hij kocht zijn kaartje en mocht mee. Zo gaaf om te geven, gewoon omdat het nodig was.
“What we give, we will receive, and what we withhold will be withheld.” Marianne Williamson
Een mooi voorbeeld van geven was ook wat er in de bus van Luang Prabang naar Vang Vieng gebeurde. De bus was meer dan vol (voor Nederlandse begrippen). Dus er werden plastic krukjes in het gangpad geplaatst voor de overige passagiers. Een vrouw met een klein kindje in een draagdoek namen op het eerste krukje plaats. Direct ruilde een Fransman van plek met haar, zodat zij op een gewone busstoel kon zitten. Na een uur ruilde een Koreaan weer met de Fransman van plek. Uiteindelijk werd er iemand ziek en moest voor in de bus in het gangpad zitten. Daardoor kwam er een extra stoel vrij en konden beide mannen op een gewone stoel zitten. Grapje van het universum? 😉
We ging eten bij een Engelse jongen die net een week geleden een restaurant heeft geopend op Don Det samen met zijn vriendin. Ze waren vijf dagen op Don Det, zagen het pand te huur staan en zijn er voor gegaan! Ze hebben nu samen een Thais restaurant en het loopt goed. Hij zou eigenlijk 6 maanden gaan reizen, nu heeft hij voor in iedergeval 6 maanden een huurcontract getekend voor het restaurant. Wat stoer, wat gaaf! Wij hebben er gegeten en gaven hem een hele dikke ‘fooi’ als investering voor zijn droom. Dikke knuffels bij het afscheid waren het resultaat!
“When our desire is to give instead of get, our core belief is that we have so much abundance, we can afford to give it away.” Marianne Williamson
De GEEFeconomie leven is het gaafste wat er is! Zoveel voldoening, met elke bewuste keuze om iets moois te geven om mensen te ondersteunen in hun droom, of juist mensen die vanuit ’tekort’ leven te laten zien dat er ook voor hen, in iedergeval op dat moment, overvloed is.
