Uit Hooggevoeligheid als Kracht van Marian van den Beuken.
“Het vereist heel wat moed om open te durven zijn over datgene wat er in je speelt, vooral als het om diepe gevoelens gaat. Lang niet iedereen durft dat.
Heel veel mensen zijn als de reus Blauwbaard.
De grote reus Blauwbaard heeft in zijn hart een kamertje dat met zeven sleutels is afgesloten. In dat kamertje staat een grote schatkist die met zeven gouden sleutels is dichtgedraaid. De reus heeft de sleutels in de diepe oceaan gegooid. In die schatkist staat een klein kristallen flesje en in dat flesje zit een traan. Het is de laatste traan die de reus gehuild heeft vlak voordat hij besloot om nooit meer zwak te zijn. Nu moet de reus alsmaar rondstampen en rondmoorden om zich sterk te voelen.
Soms, ’s nachts in een diepe slaap, droomt hij dat de traan hem roept: ‘Verlos mij, laat mij stromen, laat mij leven.’ En dan voelt hij in zijn droom een oeroud verlangen naar een ander leven, waar zoete tranen hem verwarmen en zijn hardheid doen smelten. Maar als hij wakker wordt, zegt hij tegen zichzelf: ‘Kom op! We gaan er weer flink tegenaan!’ En in zijn hart wacht de traan op verlossing.”