Ik ben GEÏNTIMIDEERD

Durf ik dit te delen?

Ik ben te geïntimideerd om te schrijven over wat wij de afgelopen maanden meemaken. Ik durf de traumatische ervaringen niet te beschrijven, het lukt me niet, terwijl ik dolgraag zou delen. De consequenties van deze hetze tegen ons kunnen bijna niet groter worden, dus eigenlijk heb ik niets om bang voor te zijn, en toch verlamt de dreiging me.

Ik ben iemand die echt niet snel onder de indruk is, ik kan heel goed tegen heftige emoties van anderen. Ik hield prima stand toen ik bedreigd werd en ook toen ik daarna met diegene die me bedreigde een heel fijn gesprek had.

Maar de bedreiging was open, daar kon ik op reageren. De rest van deze situatie is onderhuids en daardoor ongrijpbaar en daarom ben ik terughoudend om mijn ervaringen open te delen met de buitenwereld. Omdat het zo intens kwetsbaar is en omdat mensen die er al van op de hoogte zijn er zo respectloos en achteloos mee omgaan. Omdat die mensen de leugens van de intimiderende partij voor waar aannemen en ze mee rondstrooien alsof het pepernoten zijn.

Judith Lewis Herman schrijft zeer treffend over wat wij op dit moment meemaken in haar boek Trauma & Herstel: “Het is heel verleidelijk om partij te kiezen voor de dader. Het enige dat de dader vraagt, is dat de toeschouwer niets doet. Zij appelleert aan het universele verlangen om geen kwaad te zien, geen kwaad te horen en geen kwaad te spreken. Het slachtoffer daarentegen wil dat de toeschouwer deelt in de last van de pijn. Het slachtoffer verlangt dat er wordt opgetreden, dat men zich betrokken voelt en dat men zich het gebeurde herinnert.

Om zich aan de verantwoordelijkheid voor haar misdrijven te onttrekken doet de dader alles wat in haar vermogen ligt om het vergeten te bevorderen. Geheimhouding en zwijgen zijn daarbij zijn eerste verdedigingslinie. Als het niet lukt om het misdrijf geheim te houden, probeert de dader de geloofwaardigheid van haar slachtoffer aan te tasten. Als zij haar niet volledig tot zwijgen kan brengen, probeert zij ervoor te zorgen dat niemand luistert.”

Het lukt, niemand durft ons te horen. Het maakt ons leven soms bijna onleefbaar, we kunnen niet aan de wereld geven wat we te geven hebben want mensen worden voor ons gewaarschuwd; de woorden kindermishandeling en parasieten worden klakkeloos gebruikt, om ons volledig in diskrediet te brengen. En dat werkt.

De dreiging verlamt me. De ervaring hoe ver grenzen van normaliteit overschreden worden zonder dat iemand opstaat maakt dat ik me niet kan uitspreken, iets dat voor mij altijd helpend en bekrachtigend is. Het snoert me de mond, omdat alles wat ik zeg wordt uitgelegd als bevestiging van de leugens die verspreid worden.

Ik heb het er met momenten intens moeilijk mee; de onveiligheid, de medestanders die ontbreken, de relaties die kleur bekennen door weg te kijken en de dader te geloven en ruimte geven om door te gaan. Het is pure intimidatie, meer kan ik er niet over zeggen omdat het ergens dus blijkbaar werkt; ik ben geïntimideerd.