Intens bang

Ik blijf het toch bijzonder vinden, dat mijn intense angst voor dieren helemaal verdwenen is. Zeker nu we op een boerderij leven omringt met grote en kleine dieren ben ik me er af en toe weer bewust van, hoe dat vroeger voelde toen ik een kind was.

Ik was intens bang, voor honden bij uitstek, maar voor alle andere dieren ook. Terwijl ik er ook nieuwsgierig naar was en ergens wel voelde dat dieren ook leuk konden zijn. Ik ging niet voor niets op paardrijden.

Toch was er rondom dieren altijd die spanning, ik durfde niet echt dichtbij te komen, ik durfde ze niet echt aan te raken. Onvoorspelbaar waren ze voor mij, geen idee of ze iets goeds of slechts in de zin hadden. Of ze zouden bijten, trappen of knuffelen.

Terwijl dat echt niet zo onvoorspelbaar is als dat ik het toen ervoer. Maar ik kon niet goed voelen. Ik kon niet aanvoelen wat er voorspelt werd, ik kon de signalen niet oppikken of goed interpreteren. Ik was alleen maar heel bang waardoor mijn hoofd alles overnam en ik niets meer kon voelen. Er was geen enkel lijntje tussen mij en het dier, ik zat alleen maar in mijn eigen hoofd, in mijn eigen wereld een beetje boel bang te zijn.

Vandaag de dag is er altijd een hele grote hond om mij heen, onze Zwitserse Sennenhond Lobi. Nu we op een boerderij wonen zijn er ook koeien, schapen, kippen, een groot varken dat gevoerd moet worden. Ik beweeg me vrij, ben niet op mijn hoeden zoals ik als kind was. Ik voel, ik leef, ik beweeg, ik stem af.

Ik kan me gelukkig niet meer voorstellen hoe het is om zo in de greep van angst te leven, hoe dat je beweging beperkt en je hoofd overuren draait om altijd op je hoede te zijn voor die triggers van die angst. Het lijkt bijna alsof het nooit anders geweest is, alsof ik altijd ontspanning heb gevoeld in contact met dieren, zo natuurlijk voelt het.