Ik vind het heerlijk als mensen, in dit geval specifieker, onze kinderen ons verbazen. Ik hou van dat gevoel, ik word er altijd door geraakt. Vaak zijn het kleine momenten, die door bewustwording veel betekenis hebben.
Dat Doris een heel open kind is moge duidelijk zijn, en dat ze geen echte angsten kent wordt ook steeds duidelijker. De situaties waarin dat haar brengt zijn regelmatig heel mooi en fijn, zo verbonden met de wereld om zich heen.
Het niet bang zijn om niet begrepen te worden en niet te begrijpen vind ik daarin zo’n mooi voorbeeld.
Ze gaat alleen broodjes halen bij de bakker, ze speelt met honden van Engelsen, Duitsers en Portugezen. Terwijl ze zich er bewust van is dat die ander een andere taal praat, die zij niet begrijpt. Toch praat ze, ze probeert Engelse woorden, of Nederlandse woorden met een Engelse accent uit te spreken (dat laatste is echt hilarisch, “I’m Dowris” :)) Als je haar van een afstand bekijkt beweegt ze precies zo zoals ze doet als ze Nederland praat met iemand. Ze gebruikt iets meer haar handen maar verder kletst ze vrij, beweegt ze vrij, haar hele houding is open aan het geven en ontvangen.
De vrijheid van het willen ontmoeten en het kunnen ontmoeten zonder elkaars taal te spreken is zo leuk om te zien. Ze doet het gewoon, zonder enige aarzeling dat ze misschien niet goed genoeg is of er niet mag zijn. Geen enkele onzekerheid maar juist een bak(je) zelfvertrouwen en eigenwaarde. Ik geniet ontzettend van dat onvoorwaardelijk zijn van ons kind! En zij ook, want zij heeft de leukste ontmoetingen!