Ik liep naar buiten waar Doris en haar vriendinnetje zaten te schilderen. En ik zag dat ze alle kleuren gemengd hadden tot bruin. Dat is niet nodig en benoemen wij als geklooi. Het heeft niets te maken met ontdekken of expressie, het is gewoon onnodig gedrag.
Dus ik benoemde krachtig naar Doris toe dat ik dat niet oké vond. “Dan is het schilderen voor nu klaar.”
Ik zag het vriendinnetje wegglippen, ze rende naar haar camper. Doris mocht dit alleen ondergaan, terwijl Doris dit nooit zou verzinnen in haar eentje.
Ik realiseerde me wederom dat er ouders zijn die hun kinderen nooit corrigeren. En dat ik best veel van die ouders ken. Die ouders preken en blijven uitleggen, vragend waarom dingen gebeuren. Waar wij zeggen: “stop, dit gedrag is niet oké.”, zijn er hordes ouders die hun kinderen nooit op hun gedrag corrigeren. Zelfs als ze een ander kind pesten zijn er ouders die niet kunnen zeggen: “hou daarmee op”.
Het interessante om te zien is dat dit vaak niet de meest liefdevolle, meest vrije kinderen zijn. Het zijn juist bange kinderen, die geen kaders hebben waardoor ze ook niet weten wat kracht is. Ze zijn letterlijk niet zelf uit het ei gekropen maar de ouders hebben de schaal weggehaald voor ze. Ze zijn krachteloos en dwalen zonder kaders rond. En ze denken ook nog dat dat is wie ze zijn, in plaats van wat ze doen. Ik voel veel compassie met die kinderen. Want in de kern zijn het leuke kids, die ook liever schilderen met alle kleuren van de regenboog in plaats van met bruin.