Klein gemaakt worden, dat is voor mij persoonlijk het pijnlijkste gevoel dat er is. Dat iemand mij niet op waarde schat en mij af doet als iets dat ik niet ben….brrrr, horror.
In een systeem waarin dit voor eigenlijk iedereen aan de orde van de dag is (behalve misschien voor de oudere witte man), is dit gevoel waarschijnlijk herkenbaar voor je.
Ik voel klein gemaakt worden ook altijd heel sterk fysiek. Ik voel me letterlijk strakker in mijn vel komen te zitten, alsof iemand mij een te kleine jas heeft aangetrokken. Ik voel dat ik wil uitbreken, uitbarsten.
Het gevoel van klein gemaakt worden, niet gezien worden is zo irritant omdat het oneerlijk en onwaardig is. Dat iemand anders bepaalt wat jij waard bent dat is zo onrechtvaardig. En die ander kan alleen in die positie zijn omdat hij dus in die ongelijkwaardigheid gelooft, dus dat betekent dat hij je nooit kan zien voor wat je waard bent. Het is dus onrechtvaardig, ongelijkwaardig en onwaar.
Vroeger had ik de neiging om dan te laten zien dat ik wel groot was, dat ik gelijkwaardig was aan diegene. Dat was voor dat ik begreep dat diegene handelt vanuit onzekerheid. Nu begrijp ik dat diegenen die zich groter voor moeten doen dan zij zijn, zich eigenlijk zelf heel klein voelen. En daar kan ik niets aan doen, daar mogen ze zelf mee aan de slag.
Tegenwoordig blijf ik dus gewoon staan voor wat ik weet dat waar is, en dat komt er op neer op dat ik in mijn grootsheid sta. Door daar te blijven staan, doe ik een uitnodiging aan die ander om ook naar de gelijkwaardige plek te komen.
As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others. – Marianne Williamson