Laat je niet wegsturen!

“Laat je de volgende keer niet wegsturen hoor!”, zei de veearts tegen mijn kinderen nadat ze een keizersnede bij een schaap had uitgevoerd.

Toen het klaar was en de kinderen kwamen de stal binnenlopen vertelde ik dat het schaap een keizersnede had gehad. “Dat had ik wel willen zien, dat vind ik heel interessant!”, was de reactie van Doris. Wat betreft de veearts dus een goed idee.

Vanochtend sprak ik erover met Doris, over waarom ze weggestuurd werd, dat diegene haar wilde beschermen tegen een mogelijk slechte afloop voor lam en schapenmoeder. Het was absoluut een zorgwekkende situatie, het lam leek niet meer te leven. En of de moeder het zou overleven was ook echt de vraag.

Ik weet wat mijn kinderen aankunnen, niet omdat ze sterk zijn maar omdat ze raakbaar zijn voor alles wat bij leven hoort. Dus ook voor de dood. Voor ons is de dood ‘gewoon’ onderdeel van de natuur. Dat is niet erg of eng, wel soms verdrietig. En als dat verdriet er mag zijn, is het vanzelfsprekend niet meer erg, eng of traumatisch.

Doris weet intuïtief precies hoe het werkt en heeft dus geen enkele angst rondom ziekte, dood, bloed of pijn. Een volgende keer is ze er dus gewoon bij. Hoewel ze zelf wel hoopt dat er geen volgende keer komt, “want het is toch gewoon fijner als het niet nodig is”.