Onze kinderen groeien op in een geefeconomie. Wij ontdekken gaande weg welke vormen passen in een geefeconomie. Dat we thuisonderwijs zouden gaan geven wisten we al voor dat Doris geboren werd. Hoe dat er precies uit zou zien daar hadden we geen idee van.
Eerst gingen we niet naar het consultatiebureau omdat we voelde dat we beter op onze intuïtie kunnen varen dan op de goed bedoelde normerende adviezen van een ander. Daarna ging Doris niet naar een opvang, omdat het fijn voelt om haar dichtbij ons te hebben en zij dat ook het allerliefste was. Toen mocht Doris niet naar een peuterspeelzaal omdat zij niet ingeënt is. En toen werd ze vier en ‘begon het thuisonderwijs’. Voor ons veranderde er niets. We leven het leven en Doris leeft mee. Zo werd thuisonderwijs dus unschooling, de meeste vrije vorm van thuisonderwijs die er is. We geven dus geen onderwijs, hebben geen vaste dagindeling, we werken niet met projecten of thema’s, we leggen geen werkjes klaar. Alles ontstaat in het moment.
En dat bevalt ons ontzettend goed. We zien dat Doris zich zeer goed ontwikkeld. Ze is wijs en bijdehand, heel leergierig en nieuwsgierig. Met Doris is het echt nooit saai, dus zijn er gedurende de dag zoveel momenten waarop van alles beweegt en ontstaat. En omdat wij alle tijd hebben kunnen wij meestromen en voldoende aandacht geven aan waar haar interesse naar uit gaat.
Het is fijn om niets te moeten en dat ook aan onze kinderen mee te geven. Dat zij nooit vergeleken worden met een norm, dat zij nooit boven of onder het gemiddelde zitten. Dat zij gewoon kunnen leven en dat ze weten dat ze mooie mensen zijn, die kunnen leren en ontwikkelen wat ze zelf willen.