Ik word tijdens deze reis geconfronteerd met de loosheid van kennis zoals nooit eerder. Wat een tijdsverspilling zijn al die jaren stampwerk op school geweest. Al die feitjes, die jaartallen, die topografie. Het heeft geen enkele betekenis totdat je met die kennis aan de slag gaat of er mee in aanraking komt.
Wat heb ik er aan om te weten dat de hoofdstad van Portugal is, zonder te weten hoe het nationale gerecht proeft, of hoe de grootste rivier eruit ziet, of beter nog, of je er in kunt zwemmen. En of dat dan een getijdenrivier is, en dat er daarom met vloed wordt gevist, en welke vissen er dan zitten. En hoe je olijven eigenlijk klaarmaakt. Wat het verschil is tussen groene en zwarte olijven.
De nutteloosheid van al die jaren kennis vergaren, zonder enig haakje in mijn hoofd om die kennis te kunnen plaatsen. Ik heb vast wel geleerd over getijdenrivieren, maar het is totaal niet blijven plakken. Ik heb vast wel eens geleerd hoe een automotor werkt, toch heb ik gisteren toen de olie bijna op was, pas echt kennis gekregen van een motor, omdat het nodig was.
Ik ben zo dankbaar dat wij een leven kiezen waarin echt leren en ontwikkelen centraal staat. Niet stampen, niet reproduceren, niet oplepelen of herkauwen, nee, niets van dat alles. Gewoon echte kennis die blijft haken, omdat je het wilt weten of omdat het nodig is om het te weten.
Wat een voorbeeld zijn we daarin voor onze kinderen, die ook vrij mogen leren en toepassen. Die hun nieuwsgierigheid mogen volgen in plaats van een bedacht programma. En die daarbij hun eigen manieren mogen vinden om kennis tot zich te nemen.