Moestuin achterlaten

Hoe ga je emotioneel om met het moeten achterlaten van een zelfgecreëerde moestuin? Het lijkt een triviale vraag misschien, en toch is het er één die mij bezig houdt op het moment.

Voor de niet-moestuiniers of mensen die geen relatie hebben met Moeder Aarde is het lastig uit te leggen waarom dit een werkelijke vraag is, waarom er emotionele waarde zit in een tuin. In het bedenken, aanleggen, creëren, voeden en oogsten van een eigenhandig gemaakte tuin. Je kunt een moestuin zien als ultieme aardse creatie, als misschien wel een van de werkelijk waardevolle dingen die er in het leven toe doet. Naast betekenisvolle relaties met mensen en dieren is een moestuin voor mij de uitingsvorm van mijn betekenisvolle relatie met Moeder Aarde.

En hoewel ik weet dat dat maar een vorm is, dat die betekenisvolle relatie met de aarde niet persé tot uiting hoeft te worden gebracht voel ik me daar wel fijn bij. Het fysieke werk, de handen vies maken, het zijn in de tuin, het aanpakken, observeren en handelen. Met als delen van de overvloed met anderen als ultieme bevestiging van de relatie met de aarde. Elke venkel, prei, courgette of snijbiet die ik weggeef is een soort keurmerk van overvloed; “Homemade by Mother Earth, in samenwerking met Petra”. Het geeft voldoening, het geeft voeding, letterlijk en figuurlijk. Een moestuin is voor mij het enigste waar ik onvoorwaardelijk kan zijn, waar ik helemaal kan zijn wie ik ben met al mijn kracht en kwetsbaarheid en helderheid en weten. En met al wat ik ben creëer ik daar overvloed, in gelijkwaardige cocreatie met alles wat er is op die plek. Dat is me in de mensenwereld nog nooit gelukt.

Terug naar dat afscheid nemen van die tuin. Dat is dus verschrikkelijk moeilijk, dat raakt me echt in mijn hart. Want die tuin kan er niets aan doen. Mensen kunnen zelf kiezen of ze wel of niet in een situatie blijven, de tuin heeft mijn liefde en aandacht nodig om een tuin te blijven, om te kunnen blijven geven. Ik ben nodig om zorg te dragen voor haar zodat zij voor mij kan zorgen. Een gelijkwaardige, totaal natuurlijke wederkerigheid. En ik gun het haar zo, om te blijven geven want dat is waar zij voor gemaakt is. En ik gun het mijzelf zo om te blijven geven en ontvangen, dat is waar ik voor gemaakt ben. Maar ik ben niet in de positie om te blijven. Dat doet pijn.

Dit weekend geniet ik nog, deel ik nog uit de tuin met mensen die die liefde zien en respecteren, die begrijp dat de moestuin mijn plek is, waar de verbinding met hen ontstaan is dankzij de tuin. Niets mooiers dan dat, menselijk ontmoeting gefaciliteerd door Moeder Aarde. Ik zou willen dat het altijd zo bleef.