Elke ochtend ga ik wandelen met Lobi, zo vroeg dat we nog niemand anders buiten is en dat de nachtwaker nog op de camperplaats is.
En elke keer is ik hem passeer op weg naar buiten wijst hij me op het feit dat ik een mondkapje op moet, dat is ‘obligatory’.
Dat is natuurlijk niet waar, vooral niet omdat ik altijd drie meter verwijderd ben van de uitgang van de camperplaats. En er is niemand binnen een straal van 2 meter van mij. En ik ben buiten, daar draag ik sowieso geen mondkapje.
Elke keer wordt hij woester. Vanochtend schreeuwde hij, hij straalde behoorlijk agressie uit. Ik probeerde hem mij als medemens te laten zien door rustig ‘bom via’ te zeggen, maar hij was niet voor reden vatbaar. Hij bleef schreeuwen. Dus liep ik door, het park uit. Ik voelde mij bedreigd, alsof hij me van achteren aan zou kunnen vallen.
Ik vind het pijnlijk en lachwekkend tegelijk. Dat hij zo bang is voor mij, iemand die zijn zelf bedachte regel niet volgt, dat hij als bewaker totaal zijn belangrijkste taak vergeet. Zijn taak is dat mensen zich veilig voelen op het park. Maar omdat hij zelf zo gefrustreerd is, God weet alleen waarover, probeert hij controle over mij te krijgen. Dus zolang ik niet doe wat hij zegt zal hij me blijven bestoken, steeds agressiever.
Het raakt me omdat ik in contact ga met hem, zijn energie komt bij mij binnen. Dus vanaf morgenvroeg zal ik hem negeren, dan krijgt hij zijn eigen agressieve energie terug omdat het op mij afkaatst. In zijn sop garen laten koken zogezegd, lekkere mondkapjessoep zal dat worden. 🙂