Laatst had ik een gesprek over hoe ons proces ging in het niet vaccineren van onze kinderen. Toen realiseerde ik mij weer dat pas toen ik voor onschuld koos, ik de beste, krachtige en intuïtieve beslissing kon nemen.
Bij Doris hadden Robbert en ik besloten om haar, haar eerste levensjaar niet te vaccineren. We wilden dat haar immuunsysteem zich eerst goed kon ontwikkelen en zouden daarna wel verder zien.
In dat eerste jaar was er behoorlijk veel te doen rondom vaccinaties bij kinderen. Ik werd behoorlijk getest in mijn kracht voor de keuze om te vertrouwen op het immuunsysteem van onze kinderen.
En hoewel ik niet echt twijfelde om wel te vaccineren, zat ik wel in de zone van schuld. Wat als Doris doodgaat doordat ze niet gevaccineerd is. Zal ik me dan altijd schuldig blijven voelen? Of wat als er een ander doodgaat omdat Doris diegene ziek heeft gemaakt?
Het was eigenlijk de kern van de ‘twijfel’, de sociale en maatschappelijke schuld die er op je wordt gelegd als je afwijkt van de norm. Terwijl, als ik de andere kant op keek, naar waar het voor ons om gaat: gezondheid, welbevinden, zorgen voor, ik juist voelde dat vaccineren daar gewoon niet in past. Er is geen plaats voor, het ontstaat niet en is onnodig in ons systeem waar gezondheid iets anders is dan het uitbannen van ziektes.
Toen ik tijdens dat eerste jaar begon te voelen dat het niet om schuld gaat, dat ik niet diegene ben die mijn kind ziek maakt, dat ik niet verantwoordelijkheid ben voor als zij dood zou gaan, maar juist wel voor dat wat er nu is, haar welbevinden, haar dagelijkse gezondheid, toen kon ik het loslaten. Want als het dan toch gebeurt, dan is dat is zo. Dat is ook onderdeel van het leven.
Ik voelde ook dat in onschuld leven zonder vaccin zoveel gezonder is dan in die schuld leven met vaccin.
Toen ik die schuld die op ziekte en dood zit helemaal kon loslaten kon ik weer verbinden met het leven, met de natuur en met mijn intuïtie. Ik ben onschuldig, welke weg ik ook kies, ik ben onschuldig, wat het leven ook voor mij in petto heeft, ik kijk het vanuit onschuld aan. Ik mag vrij kiezen wat het beste voelt, en daar in onschuld de consequenties van dragen.