Als je onvoorwaardelijk leeft, bijvoorbeeld door onvoorwaardelijk ouderschap te beoefenen dan denk je over straffen en belonen anders dan de meeste mensen.
Straffen en belonen bestaat niet in onvoorwaardelijk ouderschap, en het bestaat dus ook niet in onvoorwaardelijk leven. Je gelooft er niet in omdat je weet dat mensen soms gedrag vertonen zonder dat ze het zijn. Het gedrag is niet een uiting van wie ze wijn, maar eigenlijk juist van wie ze niet zijn.
Wij geloven dus ook niet in straffen en belonen voor volwassenen. Het straffen van mensen omdat ze iets gedaan hebben dat een ander heeft geschaad gaat niet voorkomen dat ze dat gedrag nogmaals zullen laten zien. Sterker nog, straffen (en belonen) maken op geen enkele manier dat mensen tot bewustwording komen. Ze gaan zich er misschien slechter door voelen, en klein en nietig, en dat leidt eerder tot meer destructief gedrag dan dat het tot handelen vanuit geluk en vrede leidt.
Wij geloven dus niet in gevangenissen en rechters, en in taakstraffen en verbanning. Wij geloven in verbinding en zorgen voor jezelf en elkaar. En als iemand een ander mens iets aandoet is dan nooit vanuit zelfzorg. Want als je blij bent met jezelf heb je nooit de behoefte om een ander iets aan te doen, niet fysiek, niet in woorden. Je hebt geen behoefte om pijn door te geven en er is niets af te reageren.
Verbinding ontstaat nooit door uitsluiting. Straf geven is nooit liefdevol. Verbanning gaat niet samen met zorgen voor. En een ander pijn doen komt nooit vanuit geluk en vrede.
Is jouw ouderschap ook onvoorwaardelijk en hoe denk jij over onvoorwaardelijk volwassen zijn?