“Poep is niet vies, je moet het alleen niet in je mond stoppen.”
Woorden zijn zo’n krachtig middel om een kind de wereld te laten begrijpen. En ook heel krachtig om een kind de wereld te laten begrijpen zoals jij hem ziet.
Ik ‘hoor’ mijzelf soms praten tegen mijn kinderen. Dat ik iets zeg of wil zeggen wat heel ‘normaal’ is (in de zin dat veel mensen het zeggen), maar wat dan in mijn oren ineens heel abnormaal klinkt. Zoals dat poep vies is.
Poep is niet vies, poep is heel gewoon en gezond. Het is maar goed dat de mens kan poepen, en dieren, anders zou het heel ingewikkeld worden qua eten. 🙂
Het is alleen niet fris om poep met je blote handen aan te raken, en in je mond stoppen is niet goed voor je buik. Maar dat past voor ons niet per definitie bij het woord ‘vies’. En dat vertellen we onze kids.
Vies heeft een negatieve klank, dat je er weerstand bij kunt hebben of afkeer van hebt. En dat als je dus moet poepen dat je dan iets vies aan het doen bent. Of dat als je, je poep interessant vind om naar te kijken dat je je daar voor schaamt. Het is vies dus ‘niet oké’, ligt dan op de loer.
En laat poepen nou juist een van de meeste oké dingen zijn die er zijn. Je hoeft er niets voor te doen, het gaat allemaal vanzelf en het verteld je ook nog of wat je in je mond stopt goed voor je is. Briljant goedje eigenlijk, alleen niet om te proeven.