Sociaal wenselijk

Andere mensen zijn zo bang dat onze kinderen asociaal worden omdat ze niet naar school gaan, dat is het allereerste dat benoemd wordt als ik vertel over Natuurlijk leren en thuisonderwijs.

Ik lach er tegenwoordig om, daar is ie weer! De opmerking over “hoe maken ze dan vrienden?” of “spelen ze dan wel met andere kinderen?” is onvermijdelijk in een gesprek over thuisonderwijs. Altijd, zonder uitzondering ligt daar de focus op als ik tegen iemand vertel over ons leven en hoe onze kinderen leren en ontwikkelen.

De opmerkingen lijkt te gaan over sociale vaardigheden zoals samenwerken, compassie, empathie en je grenzen aangeven. Maar stiekem, zelfs zonder dat de vragensteller het weet, gaat het over sociaal wenselijk gedrag. Zijn onze kinderen wel aangepast aan de voorwaarden die in deze maatschappij leidend zijn? Kunnen ze over zich heen laten lopen, zijn ze te manipuleren, zeggen ze altijd netjes ‘dankjewel’, kun je ze onder druk zetten om dingen te doen tegen hun wil in, zijn ze wel klein gehouden en nietszeggend?

Dat klinkt natuurlijk niet zo aardig om te vragen, dus gaat het over of ze sociaal vaardig zijn, net zo sociaal vaardig als normale kinderen?

Nee, onze kinderen vertonen eigenlijk nooit sociaal wenselijk gedrag. Als ze iets niet willen zeggen ze dat gewoon, als ze onder druk gezet worden dan lopen ze weg en ze zeggen bijna nooit ‘dankjewel’, ze kennen namelijk ook het commando “en wat zeg je dan…?” niet.

Onze kinderen weten gelukkig niet wat wenselijk is in de samenleving en wat niet, ze hebben echt geen idee hoe ze zich moeten gedragen. Ze zijn gewoon wie ze zijn. Ze zijn dankbaar, betrouwbaar, krachtig, uitgesproken en oprecht. Klopt, dat kan met kinderen van 8 en 5 jaar….en dat vind ik behoorlijk sociaal wenselijk voor een toekomstige generatie!