Stilzitten

De gesprekken met onze achtjarige dochter Doris worden steeds diepgaander. Ik leer haar ook nog steeds beter kennen, en zij haarzelf.

Zo ging ze een paar weken geleden naar een kindercollege in het Museum van Oudheden in Leiden. Ze moest een uur zitten. Dat is ze niet gewend, en ze vond het daardoor een “beetje saai maar ook wel interessant”. De kennis vind ze intressant, de vorm waarin het aangeboden wordt is voor haar saai. Daardoor blijft de kennis minder goed hangen dan als vorm en inhoud beide aansprekend voor haar zijn.

Ik heb wel eens gedacht dat Doris niet goed stil kon zitten omdat ze het niet gewend is. Ik krijg de laatste jaren steeds meer de bevestiging dat stil zitten gewoon geen vorm is waarin ze gedijt. Ze neemt kennis makkelijk op, is leergierig en nieuwsgierig, en beweeglijk en levenslustig. In die combinatie leert ze dus het beste, als al die aspecten aanwezig zijn in een situatie.

Het vrije leven dichtbij de natuur dat wij leven; een paar jaar off the grid in een bos in Portugal, nu op een biologische boerderij met veel verschillende dieren is voor haar de leer- en ontwikkelhemel op aarde. Het actieve, het onderzoekende, het ontdekken en ervaren is haar manier van optimaal leren en ontwikkelen. Zo gaaf en gezond dat, dat in ons leven de norm is.