Te mens om naar school te gaan

Ons ene kind is veel te levenslustig om naar school te gaan, de ander veel te introvert.

Onze beide kinderen zijn uitgesproken in wie ze zijn, en ze zijn heel verschillend. Onze dochter levenslustig, energiek, vluchtig en megasociaal. Ze is er bij, bij alles wat er in het leven gebeurt staat zij er midden in. Ze is ’s avonds soms overprikkeld omdat ze alles geeft wat heeft. Terughoudendheid komt niet in haar woordenboek voor.

Onze zoon is uitgesproken introvert. Nee, hij is dus niet verlegen, het is namelijk geen gedrag. Hij is wie hij is, en dat is uitermate zachtaardig en terughoudend. Hij staat aan de zijlijn, onze observator. Hij beweegt vrij in een klein bekend gezelschap; in grote groepen, zeker met volwassenen erbij, komt hij niet tot zijn recht. Hij vind er niets aan, aan drukte en veel mensen om hem heen. Hij is ’s avonds wel eens overprikkeld, van alles wat er in de wereld om hem heen gebeurt.

Beide kinderen zouden niet goed gedijen op school. De een vanwege een vast tijdschema, weinig bewegingsruimte en de sterke focus op cognitie. De ander vanwege de verzameling kinderen, het niet bij ons in de buurt zijn en een onnatuurlijke omgeving waar volwassenen bepalen (en waar je dingen ‘fout’ doet….oef, mijn hart scheurt echt bij het idee dat hij aangesproken wordt op iets dat niet goed gaat).

Of ze zouden kunnen wennen aan school, en dat het dan vanzelf wel goed voor ze wordt. Nee, dan zouden ze iets moeten worden wat ze niet zijn. Zij zou op haar stoel moeten leren blijven zitten, hij zou een spreekbeurt moeten leren geven. Zij zou op vaste tijden moeten leren lezen en rekenen en hij zou zich moeten leren afsluiten voor alle intense ruis in een klaslokaal.

Ik heb mijn kinderen het allerliefste hoe ze zijn gemaakt, omdat ze dan gelukkig zijn én omdat ik weet dat ze dan het beste, meeste, snelste en fijnste leren en ontwikkelen.

“A mind is like a parachute, it only works when open.”