The Biggest little Farm

De tranen stroomden over mijn wangen toen ik voor de eerste keer de documentaire The Biggest Little Farm zag, in de lente van 2020. Het was een paar weken nadat wij onze Geefeconomie-boerderij hadden moeten verlaten en ik voelde in elke vezel van mijn lijf dat het leven zoals in de docu ook voor mij bedoeld was.

In de tweeënhalf jaar daarvoor hadden we enthousiast en vol overgave gebouwd aan een plek, waarvan ik nu weet dat het een regeneratieve plek was. Een plek waar natuur en mensen samen kwamen, waar de natuur van de mens en de natuur van de natuur de basis vormden om samen te leven en te creëren.

We planten een voedselbos, het woord agroforestry kende ik nog niet, maar als we daar waren gebleven was dat zeker een vorm die we hadden toegepast op onze postzegel van 3200m².

Ik creëerde een moestuin, een bessenveldje, een kruidentuin en zaaide vele eetbare bloemen. In jaar twee aten we 8 maanden volledig uit eigen tuin. We hadden zoveel oogst dat we er van weggaven aan de buren, vrienden en voorbijgangers. Walnoten, peren en courgettes lagen op de tuintafel om mee te nemen. De kelder stond vol met eigen ingemaakte jammen, chutney’s en zuurkool.

Het was niet het romantische beeld van The Biggest Little Farm dat me raakte toen ik de docu zag, niet de lieflijke beelden van biggetjes of kuikentjes die het leven zien. Het was een sterk innerlijk weten dat ik dit in mij heb om ook te bouwen, om door mijn grote leergierigheid, kennis en doorzettingsvermogen een plek te kunnen bouwen waar nieuw leven in alle facetten wordt toegevoegd aan moeder natuur. Een roeping zou je het kunnen noemen, een roeping die ‘regeneratie’ heet die mij op het lijf geschreven is.

Die roep is het afgelopen jaar nog luider geworden in mijzelf, door het meewerken op een boerderij. Het intens hard en slim werken om zaken te organiseren zodat ze efficiënt en overzichtelijk worden voor iedereen. Het uitnodigen van mensen op inhoud en visie, omdat de regeneratieve manier van kijken tot de verbeelding spreekt én helend is voor al wat leeft. Het werken met dieren en planten, en met de producten die die geven, het voelt allemaal zo logisch en vanzelfsprekend voor me.

De roep in mij is luid, juist nu we niet direct perspectief hebben dat ik die roeping weer in praktijk kan brengen. Het is een missen van dat wat ik weet dat mogelijk is, dat ik medemogelijk kan maken. Plekken creëren waar leven de basis is.