Unschoolen betekent voor ons vooral loslaten en meestromen. Dat is vanaf het begin van ons ouderschap de insteek geweest, en nu dus ook in het ‘onderwijs’ dat onze kinderen krijgen.
Een jaar geleden liet ik me nog wel eens verleiden tot het prikkelen van Doris. Dan bedacht ik wat leuk was om te doen of legde ik iets klaar waarvan ik hoopte dat ze het leuk zou vinden. En dat werkte eigenlijk nooit. Doris weet zo ontzettend goed wat ze zelf wil en waar haar motivatie ligt, en dat verschilt heel sterk per dag, per seizoen, per situatie.
Ik ben dan ook altijd blij dat ze niet in een systeem zit waarin voor haar wordt bepaalt hoe laat haar dag begint, wanneer ze wat kan doen, dat ze taakjes heeft waar ze uit moet kiezen en dat ze op bepaalde tijden moet presteren, eten of mag spelen.
De afgelopen weken had Doris geen interesse in letters en cijfers. Ze heeft heel veel buiten gespeeld, geknutseld en met haar knuffels gespeeld. Ze heeft geen educatieve spelletjes gedaan op haar iPad of op een andere manier geoefend met letters of cijfers bijv.
Ik signaleerde dat eigenlijk nauwelijks tot ze gisteren ineens een boek met rekenkaartjes pakte en aangaf dat ze daar mee wilde spelen met mij. Ik bedacht ter plekken vijf spelletjes die we konden doen met de kaartjes met cijfers erop. Even-oneven getallen herkennen, getallen op de goede volgorde leggen en toen vertelde Doris zelf over het verschil tussen aantal kaartjes en de waarde van de kaartjes.
En vandaag begon de dag met oud brood voeren aan de vissen en duiven en helpen met de afwas. Ik hou van het ritme van meestromen met wat de dag brengt en onze kinderen zelf aangeven te willen. Het is zo ontspannen en tegelijkertijd educatief. Het is zoals de natuur kind (en mens) zijn heeft bedoeld.