Vissen zonder storm

Ik hou van voelen. Doorvoelen is mijn leven kun je wel stellen. Zonder voelen, zonder intuïtie, zonder innerlijk en overstijgend weten zou ik niet zijn wie ik ben. Het is wie ik ben.

Voelen gaat over diepte, over eerlijk zijn en moedig zijn. Het is een beetje als vissen in jezelf. Als je er klaar voor bent gooi je, je hengel uit. Je weet nooit precies wat je gaat vangen, wat er omhoog gaat komen aan die hengel.

Soms is het rouw, soms teleurstelling, soms energie en dan weer een collectief patroon dat iets in je raakt. Het kan werkelijk vanalles zijn dat in je binnenste speelt en dat omhoog gevist moet worden om het aan te kijken en te door voelen.

Vele mensen vissen nooit, die werpen nooit hun hengel uit om eens te zien wat er speelt in henzelf. Die laten het water onberoerd, het is altijd stil en zolang je er niet in vist kun je doen alsof er niets te vinden is onder dat donkere wateroppervlak.

Het is essentieel voor een gevoel van leven om te voelen wat zich in je bevindt. Zonder doorvoelen kun je niet voluit leven. Want dan ben je altijd bang dat er iets naar boven komt drijven dat je niet wil, dus moet je heel voorzichtig bewegen, je moet behoedzaam door het leven gaan om te zorgen dat het wateroppervlak onbewogen blijft.

Je kunt niet vrij uit spreken, je kunt je niet laten raken, je kunt niet luisteren naar een ander als die zelf iets heeft opgevist. Je zit muisstil aan je eigen waterkant, hopend dat er geen storm uitbreekt, zodat al je verborgen schatten onzichtbaar blijven.